در اعصار و قرون، حقایقی گوناگون دارند، پس ادیانی گوناگون نیز خواهند داشت، ولی اگر اثبات شود که انسان دارای فطرت الهی ثابتی است که در طول اعصار و قرون و در اقلیم‌های مختلف تغییری نخواهد کرد، بر این 

تقسیم ادیان به ابتدایی و پیشرفته و یا تقسیم آن به ادیان مرده و ادیان زنده؛ 

تقسیم بر اساس آموزه‌ها به الهی و غیر الهی و یا وحیانی و غیر وحیانی، توحیدی و غیر توحیدی؛ 

گاهی ادیان را بر اساس شخصیت‌ها مورد تقسیم قرار داده اند؛ مثل ادیان ابراهیمی؛ و غیر ابراهیمی البته برخی ادیان را بر اساس مناطق مختلف جغرافیایی به ادیان شرقی و غربی تقسیم نمودند؛ 

برخی نظیر میرچاالیاده دین را به دین مقدس و غیر مقدس تقسیم کرده است. البته این تقسیم جدیدی نیست؛ زیرا پیش از الیاده آقای دورکیم فرانسوی نیز سرشت دین را به نمودهای مقدس 

و غیر مقدس تفسیر کرده بود. [۱۴] 

برخی دیگر متأسفانه ادیان را بر حسب نژاد مثل سامی و غیر سامی یا آریایی و غیر آریایی و... تقسیم نمودند. 

بدتر از آن، ادیان بر حسب پیروان آن به رنگ‌های سفید، سیاه، سرخ و زرد تقسیم شدند که مورد اخیراین بدترین نوع تقسیمی است که در حوزه مطالعات بین الادیانی طرح شد یا وجود دارد. دسته بندی‌های دیگری نیز در منابع دین شناسی وجود دارد. [۱۵] 

به نظر نگارنده بهترین تقسیم در این باره تقسیم ادیان به ابراهیمی و غیر ابراهیمی است. گرچه برخی معتقدند این تقسیم دارای اشکالاتی است نظیر این که این ابراهیمی بودن یا نبودن گرچه ملاک و معیاری روشن برای سه دین اسلام، یهودیت و مسیحیت است، ولی سایر ادیان هیچ تصوری از آن ندارند. و یا این که این تقسیم به گونه ای است که مورخ از بی طرفی خارج می‌شود؛ [۱۶] اما آنچه می‌توان گفت این است که اگر هر یک از تقسیمات را به عنوان مقسم قرار دهیم از سوی مخالفان مورد نقد و اشکال قرار می‌گیرد؛ مثلاً برخی مدعی اند تقسیم ادیان به توحیدی و غیر توحیدی، درست نیست. زیرا هیچ دینی در بخش غیر توحیدی قرار نمی گیرد 

و همة ادیان به یک اعتبار، توحیدی هستند. چون هر دینی به هر حال یک مرکز ساحت قدسی دارد که دینداران آن دین به آن اعتقاد دارند و این ساحت قدسی به حکم فطرت جز یک ساحت واحد نمی تواند باشد. [۱۷] لذا به نظر می‌رسد تقسیم مورد نظر ما از اشکالات کمتری برخوردار باشد به علاوه ما برای پیگیری بحث‌های خود در آینده ناچاریم یک تقسیم را بپذیریم. لذا ادیان را تقسیم می‌کنیم به ادیان ابراهیمی که شامل یهودیت، مسیحیت و اسلام و فرقه‌های درونی آنها است و ادیان غیر ابراهیمی که شامل سایر ادیان مذکور می‌باشند. 

یادآوری 

تعبیر ادیان، تسامحی و بنابر روش متداول علم دین شناسی است، وگرنه از نظر قرآن و اسلام، دین یکی است که در طول تاریخ به تناسب نیاز بشر و اقتضای زمان در چهره شریعت‌ها ظهور پیدا کرده است. آن دین واحد که براساس فطرت انسانی است، همان اسلام است. بنابراین، مراد از ادیان، شریعت‌ها است، منتهی نه فقط شریعت‌های ابراهیمی، بلکه همة ادیان، چه ابراهیمی و توحیدی و چه غیرابراهیمی و غیرتوحیدی. همچنین مراد از ادیان، معنای عام آن است که شامل ادیان غیر الهی مانند مکاتب بشری نیز می‌شود. [۱۸] 

پس بررسی مبانی مشترک نجات بخشی به گسترة جهان انسانی برمی گردد؛ چه انسان‌های پیش از اسلام و چه پس از اسلام و چه انسان‌های ساکن در سرزمین‌های عربی و اسلامی و چه انسان‌های ساکن در باختر و خاور. 

عقیدة ظهور موعود و منجی در تاریخ ادیان، برخاسته از ضرورت نجات خواهی بوده است. بنابراین، شایسته است تا پیش از طرح آموزه‌های موعود و منجی شناسی ادیان، اندکی درباره نجات سخن گفته شود و درباره انتظار به فرجام نیک و نجات در ادیان مهم بحث شود تا روشن شود که اصل نجات خواهی و انتظار رهایی، یک اصل و امید مشترک همه ادیان بوده است. این نوشتار براساس تقسیم ادیان به ابراهیمی و غیر ابراهیمی، ایدة نجات بخشی را مورد بحث و بررسی قرار خواهد داد.

----------

[۱]: ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۵، ص۳۴۰ و ۳۳۹. 

[۲]: جان هیک، نمونه‌هایی از تعریف دین را که در گرایش‌های مختلف ارائه شده آورده است. بن گرید: کتاب فلسفه دین، ترجمه بهزاد سالکی، صص۱۶ ۱۵. 

[۳]: جوادی آملی، عبدالله، دین شناسی، ص۲۷. 

[۴]: جوادی آملی، عبدالله، انتظار بشر از دین. 

[۵]: جمعی از نویسندگان، معارف اسلامی ۲، ص۲۷. 

[۶]: مقاتلی نظیر لهوف سید بن طاووس، مقتل خوارزمی و …. 

[۷]: حمد/ آیه ۴. 

[۸]: زمر/ آیه ۱۱. 

[۹]: انفال/ آیه ۳۹. 

[۱۰]: کافرون/ آیه ۶. 

[۱۱]: آل عمران/ آیه ۱۹. 

[۱۲]: کافرون / آیه ۶. 

[۱۳]: توفیقی، حسین، ادیان بزرگ، ص۴. 

[۱۴]: قائمی نیا، علیرضا، درآمدی بر منشأ دین، ص۱۱۶. 

[۱۵]: سلیمانی اردستانی، عبدالحیم، سیری در ادیان زنده جهان، ص۲۸۲۳، توفیقی حسین، ادیان بزرگ، ص ۸ ۶، جوادی آملی، انتظار بشر از دین، ص۲۴. 

[۱۶]: سلیمانی اردستانی، پیشین، ص۲۷. 

[۱۷]: مجله هفت آسمان، شماره ۱۸، مصاحبه با آقای 

دکتر فتح الله مجتبایی، ص۲۰. 

[۱۸]: مشروح تقسیمات، ادیان و مذاهب. ر. ک: سلیمانی اردستانی، سیری در ادیان، ص ۲۸.

  In ages and ages, they have different truths, so they will have different religions, but if it is proved that man has a fixed divine nature that will not change over ages and centuries and in different climates, then

 Divide religions into primitive and advanced religions or divide them into dead religions and living religions;

 Divided according to the teachings into divine and non-divine or revelatory and non-revelatory, monotheistic and non-monotheistic;

 Religions are sometimes divided according to personality; Like the Abrahamic religions; And non-Abrahamic, of course, divided some religions into Eastern and Western religions based on different geographical areas;

 Some, such as Mirchaliadeh, have divided religion into sacred and unholy. Of course, this is not a new division; Because before Mr. Iliad, the Frenchman Durkheim also described the nature of religion as sacred

 And had interpreted the unholy. [14]

 Others, unfortunately, divided religions according to race, such as Semitic and non-Semitic, or Aryan and non-Aryan, and so on.

 Worse, religions were divided into white, black, red, and yellow according to their followers, the latter being the worst kind of division that has been or is being proposed in the field of interfaith studies. There are other categories in theological sources. [15]

 According to the author, the best division in this regard is the division of religions into Abrahamic and non-Abrahamic. Although some believe that this division has its drawbacks, such as whether it is Abrahamic or not, although it is a clear criterion for the three religions of Islam, Judaism and Christianity, other religions have no idea about it. Or that this division is such that the historian emerges from neutrality; [16] But what can be said is that if we divide each of the divisions as a divisor, it will be criticized and criticized by the opposition; For example, some claim that the division of religions into monotheistic and non-monotheistic is not correct. Because no religion is in the non-monotheistic part

 And all religions are monotheistic in one sense. Because every religion, in any case, has a center of the sacred realm that the believers of that religion believe in, and this sacred realm, by its nature, can not be but a single realm. [17] Therefore, it seems that the division we are considering has less problems. In addition, we have to accept a division in order to pursue our discussions in the future. Therefore, we divide the religions into Abrahamic religions which include Judaism, Christianity and Islam and their internal sects and non-Abrahamic religions which include other mentioned religions.

 Reminder

 The interpretation of religions is tolerant and according to the common method of theology, otherwise, according to the Qur'an and Islam, religion is one that has appeared in the face of Shari'a throughout history in accordance with human needs and the requirements of the time. The only religion based on human nature is Islam. Religions, then, refer to the Shari'a, leading not only to the Abrahamic Shari'a, but to all religions, whether Abrahamic and monotheistic, or non-Abrahamic and non-monotheistic. Religions also have a general meaning, which includes non-divine religions such as human schools. [18]

 So the study of the common principles of salvation goes back to the extent of the human world; Whether pre-Islamic or post-Islamic people, or people living in Arab and Islamic lands, or people living in the West and East.

 The idea of ​​the appearance of the promised and the savior in the history of religions has arisen from the necessity of salvation. Therefore, it is worthwhile to talk a little about salvation before discussing the promised teachings and savior of religions, and to discuss the expectation of a good end and salvation in important religions to make it clear that the principle of salvation and the expectation of deliverance are a common principle and hope. It has been all religions. This article will discuss the idea of ​​salvation based on the division of religions into Abrahamic and non-Abrahamic.

 ----------

 [1]: Ibn Manzur, Muhammad ibn Makram, Language of the Arabs, vol. 5, pp. 340 and 339.

 [2] John Hick cites examples of the definition of religion in various contexts. Ben Grade: Philosophy of Religion, translated by Behzad Saleki, pp. 16:15.

 [3]: Javadi Amoli, Abdullah, Theology, p. 27.

 [4]: Javadi Amoli, Abdullah, Human Expectation from Religion.

 [5]: A group of authors, Islamic Education 2, p. 27.

 [6]: Fighters such as Lohoff Sayyid Ibn Tawus, the murder of Kharazmi and….

 [7]: Hamad / verse 4.

 [8]: زمر / آیه ۱۱.

 [9]: Anfal / verse 39.

 [10]: Infidelity / verse 6.

 [11]: Al-Imran / verse 19.

 [12]: Infidelity / verse 6.

 [13]: Tawfiqi, Hussein, The Great Religions, p.

 [14]: Ghaemi Nia, Alireza, Introduction to the Origin of Religion, p. 116.

 [15]: Soleimani Ardestani, Abdolhaim, A Look at the Living Religions of the World, p. 2823, Tawfiqi Hussein, The Great Religions, p. 8 6, Javadi Amoli, Man's Expectation of Religion, p. 24.

 [16]: Soleimani Ardestani, the former, p. 27.

 [17]: Haft Aseman Magazine, No. 18, interview with Mr.

 Dr. Fathollah Mojtabaei, p. 20.

 [18]: Detailed divisions, religions and sects. ر. K: Soleimani Ardestani, A Look at Religions, p. 28.

نجات 

آنچه سبب شده تا اندیشة ظهور منجی در ادیان شکل بگیرد، درماندگی، گرفتاری و بحران‌های خانمان براندازی بوده که تمامی 

موجودیت حیات بشر را تهدید می‌کرده است. توده‌های مردم که خود قادر به رفع آن بلایای بزرگ نبودند، برای رهایی شان، ظهور نجات دهنده ای را انتظار می‌کشیدند. [۱] 

واژة نجات در لغت به معنای رها شدن و خلاصی یافتن است. همچنین نجات در اصطلاح یعنی رهایی انسان از هر چیزی که مانع زندگی سالم و ایده آل می‌شود؛ مثل رهایی از آلودگی‌ها و پلیدی ها، رهایی از ستم و خشونت، رهایی از زندان، رهایی از غرق شدن در دریا، نجات از بیماری و رهایی از اندوهی که روان انسان را مغلوب خود کرده است. براساس این تعریف، چندان غیر منتظره نخواهد بود که انسان‌ها در مراحلی یا درگرفتاری‌هایی خاص که قادر به حل مشکل خود نیستند، مرگ دریابند. 

در قرآن نیز کلمة نجات با همین لفظ برای رسولان آمده است؛ مانند نجات نوح از غرق شدن در آن طوفان بزرگ [۲] ؛ نجات لوط از شهری که مردمان آن رفتارهایی آلوده به ناپاکی داشتند [۳] و نجات بنی اسرائیل از چنگ فرعونیان. [۴] 

در این مثال ها، در برابر نجات یافتگان، قومی یا ملتی که شایستگی زندگی پاک و سالم را نداشته اند، منهدم شده اند؛ در داستان طوفان نوح همة تکذیب کنندگان نابود می‌شوند و در برابر نابودی آنها، نوح و همراهانشان نجات پیدا می‌کنند و خلافت و سرپرستی جهان را به عهده می‌گیرند. در واقعة قوم لوط نیز تمامی اهالی آن شهر در صاعقه‌های عذاب می‌سوزند و در مقابل، لوط و خانواده اش نجات پیدا می‌کنند و در سرزمین مبارک جای داده می‌شوند، مگر همسر لوط که تمایل به مردم آن شهر داشت. همچنین در داستان نجات بنی اسرائیل از مصر همة سپاهیان فرعون و خود او با تمامی وسایلی که داشتند در نیل غرق شدند. 

بنابراین، مفهوم نجات و رهایی در این داستان‌ها با نابودی یک اکثریت و نجات یک اقلیت همراه است. به تعبیری دیگر، آنچه موجب ناگواری و عذاب در زندگی آن اکثریت بوده، نه عوامل طبیعی و نه حوادث غیر مترقبه است، بلکه نتیجة تعارض و تضادی بوده که با پیامبران الهی داشته اند. حوادثی مانند طوفان نوح و غرق شدن مردمان، صاعقه‌های آتش و خاکستر شدن اهالی شهر قوم لوط و برهم آمدن نیل و غرق شدن فرعونیان، همه و همه به عنوان دستی قدرتمند از سوی خداوند بوده است که برای نجات صالحان از چنگ نااهلان به کار افتاده است. همین نکته چهرة الهی بودن موعود و 

منجی را می‌رساند که انسان‌های گرفتار، از طرفی خودشان تلاش و حرکت کرده، زمینه را برای ظهور و حضور منجی فراهم کنند و از طرفی دیگر امید و انتظار آن موعود را بکشند؛ «کذَلِک حَقّاً عَلَیْنَا نُنجِ الْمُؤْمِنِینَ». [۵] 

قرآن بشریت را به همین نوع نجات امیدوار ساخته است و این امیدواری را از متن ادیان دیگر نقل می‌کند؛ «وَلَقَدْ کتَبْنَا فِی الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّکرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّالِحُونَ». [۶] روشن است که حکومت به دست صالحان، سراسر نجات است. 

در انجیل به نقل از عیسی مسیح در مورد آخرالزمان نیز این پیشگویی‌ها آمده است که ملت‌ها در جنگ و ستیز با هم خواهند بود؛ قحطی، وبا و زلزله واقع خواهدشد؛ مردم از یکدیگر نفرت پیدا خواهند کرد؛ آفتاب تاریک می‌گردد؛ ماه بی نور می‌شود و ستارگان از آسمان فرو می‌ریزند. [۷] آنچه در این پیشگویی آمده بسیار هراس انگیزتر از طوفان نوح و داستان قوم لوط است. اما نکتة مهم تر در این گفتارها آن است که تمامی این حوادث و مصیبت‌های بزرگ مانند درد زایمانی است که بشریت باید آن را از سر بگذراند تا شایستگی ایمان به نجات را پیدا کند. در این گفتارها خدا به طور مستقیم به 

نجات اقدام نمی کند، بلکه عیسی مسیح به عنوان فرستادة خدا به نجات ایمان آورندگان خواهد شتافت. [۸] 

با آنکه عیسی مسیح آمده بود تا بار گناه انسان را به دوش خود بگیرد در عین حال بسیاری از مردمان در آن آتش نهایی از بین رفتند. موضوع آتش نهایی و چگونگی انهدام بزرگ در برخی سوره‌های مکی قرآن مانند سورة تکویر و زلزال آمده است؛ اما در قرآن هم این انهدام، آغاز یک نجات عظیم برای ایمان آورندگان خواهد بود. 

انتظار برای یک دگرگونی بنیادی و ناگهانی در برخی ملت‌ها و اقوام پیشین زمینه ساز پدید آمدن اعتقاد به هزاره‌ها شد. بسیاری از نسل‌ها که در انتظار آن دگرگونی ناگهانی بودند، چون وقوع آن را در عینیت ندیدند بر این گمانه دل بستند که شاید در یکی از هزاره‌های تاریخ دینی خودشان، آن واقعه بزرگ، صورت عینی به خود گیرد. 

چون مفهوم رهایی از مشکلات ابتدایی، فردی و حتی قومی بسیار فراتر و گسترده تر شد و چون آتش نهایی، دربرگیرندة تمامی جهان دانسته شده است، از این رو مفهوم رهایی و نجات نیز مفهومی جهانی یافت و به دغدغه ای برای تمامی بشریت تبدیل شده است. احتمالاً همین تلقی نسبت به آتش نهایی و آخرالزمان، یکی از مهمترین عواملی بوده است که تصور یک منجی جهانی را در اکثر ادیان گذشته پدیدار نموده است؛ از «سوشیانت» موعود آیین زردتشتی گرفته تا «ماشیح» موعود 

یهود مسیحا در مسیحیت و «امام مهدی» در نزد مسلمانان شیعه، براین اساس شکل گرفته اند. 

اگر چه نوعی وحدت موضوعی میان همه ادیان و نحله‌های دینی فوق درباره منجی دیده می‌شود؛ اما از سوی دیگر تعارض‌هایی نیز در میان آنان وجود دارد. مهم ترین این تعارضات آن است که پیروان هر کدام از ادیان جز نحله‌های عرفانی منجی را کسی یا شخصیتی از دین خودشان می‌دانند. شاید ریشه این تعارض از آنجا باشد که هر قوم و ملتی صرفاً دین خود را بر حق و ادیان دیگر را باطل می‌پندارند. [۹] 

با توجه به مطالب گذشته، مراد از نجات و نجات بخشی، در همین دنیا و آخرالزمان است؛ هر چند نجات و رسیدن به سعادت دنیایی نتیجه اش نجات و سعادت اخروی است. 

نجات بخشی در این دنیا نیز به طور مطلق مورد نظر نیست، بلکه در سایة یک منجی، موعود و رهبر رهایی بخش است؛ رهبری که دارای جایگاه ویژة معنوی است و اصولاً نجات و عاقبت بخیری جوامع انسانی بدون چنین رهبری امکان ندارد؛ رهبری ک

ه خودش، برنامه اش و راهش الهی باشد. 

نجات و نجات بخشی در این دنیا به دو صورت قابل تصور است: یکی نجات فردی انسان‌ها و دیگری نجات اجتماعی؛ در صورت اول، ممکن 

است جامعه، محیط و حکومت در فساد و تباهی به سر برند، ولی افراد معدودی باشند که خود را نجات یافته بدانند. 

صورت دوم نیز عبارت از آن است که جامعة انسانی در ساحت‌های گوناگون زندگی مادی و معنوی به نجات و سعادت و رهایی حقیقی برسند که مقصود ما نیز نجات از این نوع است؛ هر چند مقدمة نجات جمعی و اجتماعی، همان نجات فردی است و مکاتبی که موعود و منجی را در قالب نجات فردی انسان‌ها مطرح می‌کنند نیز مورد بحث است.

----------

[۱]: شعراء/ ۱۶۹. 

[۲]: یونس/۷۳: «فَکذَّبُوهُ فَنَجَّیْنَاهُ وَمَن مَّعَهُ فِی الْفُلْک وَجَعَلْنَاهُمْ خَلاَئِفَ وَأَغْرَقْنَا الَّذِینَ کذَّبُواْ بِآیَاتِنَا». 

[۳]: انبیاء ۷۱ و ۷۴ و ۷۵: «وَنَجَّیْنَاهُ وَ لُوطاً إِلَی الْأَرْضِ الَّتِی بَارَکنَا فِیهَا لِلْعَالَمِینَ»؛ «وَ لُوطاً آتَیْنَاهُ حُکماً وَعِلْماً وَنَجَّیْنَاهُ مِنَ الْقَرْیَةِ الَّتِی کانَت تَّعْمَلُ الْخَبَائِثَ» ؛ «وَنُوحاً إِذْ نَادَی مِن قَبْلُ فَاسْتَجَبْنَا لَهُ فَنَجَّیْنَاهُ وَأَهْلَهُ مِنَ الْکرْبِ الْعَظِیمِ». 

[۴]: بقره/۴۹: «وَإِذْ نَجَّیْنَاکم مِّنْ آلِ فِرْعَوْنَ یَسُومُونَکمْ سُوَءَ الْعَذَابِ». 

[۵]: یونس/۱۰۳. 

[۶]: انبیاء/۱۰۸. 

[۷]: انجیل متی، باب ۲۴. 

[۸]: انجیل متی، آیه ۱ تا ۶. 

[۹]: این بحث در کلام جدید و در فلسفه دین محل گفت و گوی صاحبان نظر و اندیشمندان دینی است.

the rescue

 What led to the idea of ​​the emergence of a savior in religions was the helplessness, distress and crises of overthrowing women, all of which

 The existence of human life is threatened. The masses of the people, who themselves could not cure those great calamities, waited for the appearance of a savior for their deliverance. [1]

 The word salvation literally means to be set free. Also salvation in the term means the liberation of man from anything that hinders a healthy and ideal life; Like liberation from pollution and filth, liberation from oppression and violence, liberation from prison, liberation from drowning in the sea, salvation from disease and liberation from the sorrow that has overwhelmed the human psyche. According to this definition, it would not be unexpected for humans to die in certain stages or conflicts that they are unable to solve.

 In the Qur'an, the word salvation is used for the apostles with the same word; Like saving Noah from drowning in that great flood [2]; The salvation of Lot from a city whose people were defiled by impurity [3] and the deliverance of the children of Israel from the clutches of the Pharaohs. [4]

 In these examples, they are destroyed in the face of survivors, an ethnic group or a nation that did not deserve a clean and healthy life; In the story of Noah's flood, all deniers are destroyed and in the face of their destruction, Noah and his companions are saved and take over the caliphate and rule of the world. In fact, all the people of Lot will burn in the thunderbolts of torment, and in return, Lot and his family will be saved and settled in the Holy Land, except Lot's wife, who wanted the people of that city. Also in the story of the salvation of the children of Israel from Egypt, all the armies of Pharaoh and himself were drowned in the Nile with all the means at their disposal.

 Thus, the concept of salvation in these stories is associated with the destruction of a majority and the salvation of a minority. In other words, what caused misery and torment in the life of the majority was neither natural causes nor unexpected events, but the result of the conflict they had with the divine prophets. Events such as the flood of Noah and the drowning of the people, the thunderbolts of fire and the ashes of the people of Lot, and the rising of the Nile and the drowning of the Pharaohs, have all been used by God as a powerful hand to save the righteous from the clutches of the wicked. . This is the point of the divine face of the promised and

 It brings the savior that the afflicted human beings, on the one hand, try and move, prepare the ground for the appearance and presence of the savior, and on the other hand, kill the hope and expectation of the promised one; "Thus, indeed, upon us is the salvation of the believers." [5]

 The Qur'an gives hope to humanity for this kind of salvation and quotes this hope from the text of other religions; "And we wrote in the Psalms after the remembrance that the earth inherited the worship of the righteous." [6] It is clear that rule by the righteous is all about salvation.

 The Bible also quotes Jesus Christ as saying about the apocalypse that nations will be at war with one another; There will be famine, cholera and earthquakes; People will hate each other; The sun is getting dark; The moon becomes dim and the stars fall from the sky. [7] What is stated in this prophecy is far more frightening than the flood of Noah and the story of Lot. But the more important point in these speeches is that all these great events and calamities are like the pain of childbirth that humanity must go through in order to be worthy of the faith of salvation. In these words God speaks directly to

 Salvation does not work, but Jesus Christ, as God's messenger, will rush to the salvation of believers. [8]

 Although Jesus Christ had come to bear the burden of man's sin, many people perished in that final fire. The subject of the final fire and how the great destruction is mentioned in some Meccan surahs of the Qur'an, such as surah Takwir and Zalzal; But in the Qur'an, this destruction will be the beginning of a great salvation for the believers.

 Waiting for a sudden and fundamental change in some former nations and tribes gave rise to the belief in the Hazaras. Many generations, waiting for that sudden change, because they did not see it happen in reality, speculated that perhaps in one of the millennia of their own religious history, that great event would take on an objective form.

 Because the concept of deliverance from primitive, individual and even ethnic problems became far and wide, and because the final fire is considered to encompass the whole world, the concept of deliverance and salvation also found a universal meaning and has become a concern for all humanity. . This view of the final fire and the apocalypse was probably one of the most important factors in the emergence of the idea of ​​a universal savior in most of the past religions; From the promised "Sushyant" of Zoroastrianism to the promised "Messiah"

 The Jews of Christ in Christianity and the "Imam of the Mahdi" in the eyes of Shiite Muslims are formed on this basis.

 Although there is a thematic unity among all religions and denominations above about the Savior; But on the other hand, there are conflicts between them. The most important of these conflicts is that the followers of each religion, except the mystical sects, consider the savior to be a person or a figure of their own religion. Perhaps the root of this conflict lies in the fact that every people and nation simply considers their religion to be right and other religions to be invalid. [9]

 According to the past, salvation is meant in this world and the apocalypse; However, salvation and attaining worldly happiness is the result of salvation and happiness in the hereafter.

 Salvation in this world is not absolutely desired, but in the shadow of a savior, promised and liberating leader; A leader who has a special spiritual status and, in principle, the salvation and well-being of human societies is not possible without such leadership; Leadership k

 Be himself, his plan and his divine way.

 Salvation in this world can be imagined in two ways: one is the individual salvation of human beings and the other is social salvation; In the first case, it is possible

 Society, environment and government are in corruption and ruin, but there are few people who consider themselves saved.

 The second form is that human society in various areas of material and spiritual life to achieve true salvation and happiness and liberation, which also means salvation of this kind; However, the premise of collective and social salvation is individual salvation, and the schools that present the promised and the savior in the form of individual salvation of human beings are also discussed.

 ----------

 [1]: Poets / 169.

 [2]: یونس / 73: «فَكذَّبُوهُ فَنَجَّيْنَاهُ وَمَن مَعَهُ فِي الْفُلْك وَجَعَلْنَاهُمَ خَالَيِفَ وَأَغْرَقْنَا الَّذَا الَّذَ.

 [3]: Prophets 71, 74 and 75: «وَنَجَّيْنَاهُ وَلُوتًا ِْلَى الْأَرْزِ الَّتِي بَرَكَنَا فِيهَا لِلْعَالَمِينَ»; "And indeed, He is the Knower, the Wise, the Wise, and He will save us from the village of which you used to do evil deeds"; "And when it came to pass, We did not accept him, nor did He save him from the great torment."

 [4]: Al-Baqarah / 49: «وَإِذْ نَجَّيْنَكَمَ مِّنْ الِي فِرْعَوْنَ يَسُومُونَكْ سْوَءَ الْعَذَابِ».

 [5]: Younes / 103.

 [6]: Prophets / 108.

 [7]: The Gospel of Matthew, chapter 24.

 [8]: The Gospel of Matthew, verses 1 to 6.

 [9]: This discussion in the new theology and in the philosophy of religion is a place for dialogue between religious scholars and thinkers.

اعتقاد به منجی و مصلح جهانی برای جامعة بشری سرمایه ای ارزشمند تلقی می‌شود. زیرا اگر ناامیدی و یأس در فردی زنده شود، سعادت و خوشبختی آن فرد از جهات مختلف در معرض سقوط حتمی قرار خواهد گرفت. فرد مأیوس و ناامید عنصر شکست خورده ای است که ممکن است دست به هر کاری بزند که مایة بدبختی خود و دیگران گردد. اگر جامعة انسانی مأیوس شود، نمی تواند ارزش‌ها و هنجارهای انسانی مثل عدالت اجتماعی را در میان خود زنده نگه دارد تا در پرتو آن ریشة همة ظلم‌ها و ستم ها، جنایات، نگرانی‌ها و اضطراب‌ها را از بیخ و بن برکند. همچنین انسان نمی تواند زندگی توأم با خوشبختی و آسایش را برای خود فراهم گرداند و در آن روز ممکن است به یک انتحار عمومی دست بزند. قدرت‌های بزرگ جهانی مدعی اند که در تلاش اند که صلح، آرامش و عدالت را در جهان ایجاد کنند تا در پرتو آن، زندگی بشر سامان

 یابد؛ اما متأسفانه گذشت زمان و تاریخ نشان داد که نه تنها مشکل بشر وامانده از ناکامی‌ها با این شعارها حل نشده و نتوانسته باری را از شانة بشر تیره بخت بردارد، بلکه آمارها نشان می‌دهد که افزایش جرم و جنایت‌ها و تجاوز به حقوق ملت‌ها هر روز بر نگرانی‌های بشر می‌افزاید؛ تا جایی که نزدیک است اجتماع انسانی از رسیدن به یک زندگی سالم بشری و لذت بخش و آیندة درخشان مأیوس گردد. اینجاست که اعتقاد به نجات در ادیان (منجی گرایی) به ویژه مهدویّت در اسلام که همان اعتقاد به منجی آخرالزمان است باعث می‌شود پیروان ادیان با امید و اعتقاد به پیروزی نهایی حق بر باطل، به یاری همنوعان مظلوم خود بشتابند و برای برآوردن بزرگ ترین آرزوی بشریت، یعنی حکومت دین بر سراسر هستی، دست از تلاش و کوشش بر ندارند تا وعدة الهی محقق گردد. به امید آن روز که دست ظالمین کوتاه و مستضعفان و مؤمنان وارث زمین گردند؛ «أَنَّ الارْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّالِحُونَ». [۱]

 ----------

 [۱]: انبیاء/ ۱۰۵.

Belief in a universal savior and reformer is considered a valuable asset to human society. Because if despair and despair are revived in a person, that person's happiness and bliss will be exposed to certain fall from different directions. The frustrated person is a failed element that can do anything to make themselves and others miserable. If human society becomes frustrated, it will not be able to keep human values ​​and norms such as social justice alive in order to eradicate the root of all oppression, crimes, worries and anxiety. Also, man can not provide a life of happiness and comfort for himself, and on that day he may commit a general suicide. The great world powers claim that they are trying to create peace, tranquility and justice in the world so that human life can be organized in the light of it.

 Find; But unfortunately, the passage of time and history has shown that not only has the human problem of failures not been solved by these slogans and has not been able to lift the burden from the shoulders of the unfortunate human being, but statistics show that increasing crime and violation of nations' rights Human beings add; To the extent that human society is about to despair of achieving a healthy human life and a happy and bright future. This is where the belief in salvation in religions (saviorism), especially Mahdism in Islam, which is the belief in the savior of the apocalypse, causes the followers of religions to hope for the ultimate victory of truth over falsehood, to help their oppressed fellow human beings and to fulfill the greatest wish. Humanity, that is, the rule of religion throughout the universe, does not give up trying to fulfill the divine promise. In the hope of the day when the hands of the short oppressors and the oppressed and the believers will inherit the earth; "The earth inherits the worship of the righteous." [1]

 ----------

 [1]: QURAN,ALANBIA, 105.

🔴بسم الله رحمان رحیم

فعالیت بزودی اغاز میشود