با طب اسلامی  و گیاهی 

هر بیماری ای قابل درمان هست

هدف اسرائیلیان لعنت الله علیه

یک چیزه

اونم اینه که بی بند و باری بوجود بیارن

و بنیان خانواده رو سست کنن

نتیجتا مردم مثل خوک زندگی کنن

مرگ بر نظم نوین دجال و تمامی بردگانش 

مرگ بر فمینیست

مرگ بر یهودی و انویسم و زیر شاخه های ان 

نظیر ایلومیناتی و فراماسونری

ان شاءالله تا ظهور تنها چندگامی کوتاه باقی مونده که به سرعت این گام ها طی خواهد شد.
 نابودی شیاطین و اهریمنانی از جنس انس و جن بسیار تماشایی خواهد بود.

اسلام دین صلح است. چگونه دینی که من را از ریختن آب اضافی منع می کند ، اجازه می دهد که به ناحق خون بریزم؟

      دکتر ذاکر نایک

Islam is the religion of peace. How does a religion that forbids me from shedding excess water allow me to shed blood unjustly?      Dr. Zakir Nike

نهج‌البلاغه گزیده‌ای از خطبه‌ها، نامه‌ها و سخنان کوتاه علی بن ابی‌طالب است که توسط سید رضی در قرن چهارم ه‍. ق بر اساس ذوق ادبیِ شخصی‌اش از نامه‌ها و خطبه‌های علی فراهم آورده‌است. از جمله شاخصه‌های این کتاب، ترجمه‌های متعدد آن است.

?Eve' s Fault

The three religions agree on one basic fact: Both women and men are created by God, The Creator of the whole universe. 

However, disagreement starts soon after the creation of the first man, Adam, and the first woman, Eve. The Judaeo- Christian conception of the creation of Adam and Eve is narrated in detail in Genesis( . 2: 4- 24) 

God prohibited both of them from eating the fruits of the forbidden tree. The serpent seduced Eve to eat from it and Eve, in turn, seduced Adam to eat with her. 

When God rebuked Adam for what he did, he put all the blame on Eve, 

" The woman you put here with me -- she gave me some fruit from the tree and I ate it( " . Genesis, 3: 12) 

Consequently, God said to Eve: 

" I will greatly increase your pains in childbearing; with pain you will give birth to children. Your desire will be for your husband and he will rule over you( " . Genesis, 3: 16) 

To Adam He said: 

" Because you listened to your wife and ate from the tree of which I forbidden you to eat“ , Cursed is the ground because of you; through painful toil you will eat of it all the days of your life( " ... Genesis, 3: 17) 

The Islamic conception of the first creation is found in several places in the Qur’ an, for example: 

" O Adam! Dwell with 

p: 5 

your wife in the Garden and enjoy as you wish but approach not this tree or you run into harm and transgression. Then Satan whispered to them in order to reveal to them their shame that was hidden from them and he said' : Your Lord only forbade you this tree lest you become angels or such beings as live forever' . 

And he swore to them both that he was their sincere adviser. So by deceit he brought them to their fall: when they tasted the tree their shame became manifest to them and they began to sew together the leaves of the Garden over their bodies. 

And their Lord called unto them: ' Did I not forbid you that tree and tell you that Satan was your avowed enemy' ? They said' : Our Lord we have wronged our own souls and if You forgive us not and bestow not upon us Your Mercy, we shall certainly be lost( '" . 7: 19- 23) 

A careful look into the two accounts of the story of the Creation reveals some essential differences. 

The Qur’ an, contrary to the Bible, places equal blame on both Adam and Eve for their mistake. Nowhere in the Qur’ an can one find even the slightest hint that Eve tempted Adam to eat from the tree or even that she had eaten before him. Eve in the Qur’ an is no temptress, no seducer, and no deceiver. Moreover, Eve is not to be blamed for the pains of childbearing. God, according to the Qur’ an, punishes no one 

p: 6 

for another' s faults. Both Adam and Eve committed a sin [ 1] and then asked God for forgiveness and He forgave them both.

----------

[1]: Shi’ah Muslims do not subscribe to the belief that Adam and Eve committed a ‘sin’. They argue that Adam was a prophet and prophets do not sin. Furthermore Adam eating from the tree was before he was sent to the earth {where the ‘Permissible & Forbidden’ (halal & haram) and ‘Obedience & Disobedience’ are applicable and possible}. For more information see http: //www. al-islam. org/shiism/ [10] (Chapter 7).

﷽

#یهود و #هولوکاست

#قسمت_اول

در همه جای تاریخ هر هولوکاستی بوده رد پای یهود مشاهده میشود

حتی ایران باستان!

ايران باستان 

داستان استر و مُردخاي، دو يهودي مخفي و نفوذي دربار هخامنشي، قدرت و كارايي اين شگرد را به طور كامل، واضح، اثبات و آشكار مي‌كند. آن گونه كه دركتاب «استر» [۱] بيان شده است: مردخاي يهودي پس از ورود و نفوذ به دربار خشايارشاي هخامنشي، هَدَسه يا همان «استر» دختر برادر [۲] خود را نيز با ترفندي زيركانه وارد دربار مي‌كند تا جايي كه او با دلفريبي، مقام ملكه را از آنِ خود مي‌سازد. استر و مردخاي نفوذ خود را در دربار و نزد خشايارشا افزايش و گسترش مي‌دهند و سرانجام در قالب توطئه اي سهمناك، هامان وزير اعظم دربار هخامنشي را به همراه جمعي از فرزندان و اعضاي خانواده ي او به اتهام ضديت با يهود يا يهود ستيزي، در شوش پايتخت دولت هخامنشي به طرز فجيعي به قتل مي‌رسانند.

➖➖➖➖➖

[۱]: بخشي از عهد عتيق، به كتاب استر اختصاص دارد. 

[۲]: در برخي متون و منابع (يهودي و غير يهودي) از استر به عنوان دختر عموي مُردخاي يادشده است.

﷽

 #Jewish and #Holocaust

 #The first part

 Everywhere in the history of every Holocaust there are Jewish traces

 Even ancient Iran!

 Ancient Iran

 The story of Esther and Mordecai, two secret and influential Jews of the Achaemenid court, fully proves the power and efficiency of this technique. As stated in the book of Esther: After entering and infiltrating the court of the Achaemenid Xerxes, the Jewish Mordecai enters the court of his nephew Hades or the "Esther" with a clever trick to the point that he With charm, he takes over the position of queen. Esther and Mordecai increase their influence in the court of Xerxes, and finally, in a formidable conspiracy, Haman assassinates the prime minister of the Achaemenid court, along with a group of his children and family members, on charges of anti-Semitism or anti-Semitism. The capital of the Achaemenid state is brutally murdered.

 ➖➖➖➖➖

 [1]: Part of the Old Testament is devoted to the book of Esther.

 [2]: In some texts and sources (Jewish and non-Jewish) Esther is mentioned as Mordecai's cousin.

تعریف ناسیونالیسم (ملی گرایی)

 «ملی گرایی» و «ناسیونالیسم» دو واژه ای هستند که به نظر می‌رسد هم معنا باشند. مترجمان، معمولاً ناسیونالیسم را به ملی گرایی ترجمه کرده اند؛ همچنان که واژه "Nation " که ناسیونالیسم از آن مشتق شده است، در فارسی به «ملت» ترجمه شده و ملی گرایی از آن مشتق شده است. پس نخست باید دید که این واژه، چه معنایی دارد. از این رو، نخست معنای لغوی ملت را بررسی می‌کنیم و آن گاه، به بیان معنای اصطلاحی آن می‌پردازیم.

Definition of Nationalism

 "Nationalism" and "nationalist" are two words that seem to have the same meaning. Translators have often translated nationalism into nationalism; Just as the word "Nation" from which nationalism is derived, is translated into Persian as "nation" and nationalism is derived from it. So first we have to see what this word means. Hence, we first examine the literal meaning of the nation and then, to express its idiomatic meaning.

کربلا ، الگوی ماندگار احیاگری اسلامی

  دکتر وحید اختر ، استاد سابق و رئیس گروه فلسفه دانشگاه علیگر مسلمان ، مقاله را در کنفرانس امام خمینی و فرهنگ عاشورا (، امام خمینی و فرهنگ عاشورا) ، که در تاریخ 1 تا 2 ژوئن برگزار شد ، ارائه داد. ، 1995 در تهران.

  شهادت امام حسین بن 'علی (ع) و یارانش در کربلا آغاز سقوط سلسله بنی امیه بود که با فریب ، سرکوب و فساد جامعه مسلمانان خلفای اسلامی را غصب کرده بود. اگرچه امام (ع) به همراه خانواده و یارانش به شهادت رسید و ظاهراً قاتلان وی پیروز جنگ بودند ، اما این شهید کربلا بود که پیروز واقعی بود.

  مراسم عزاداری که برای بزرگداشت این مهمترین واقعه تاریخ اسلام در طول چهارده صد سال گذشته برگزار می شود ، به طور کلی به عنوان مراسم محرم شناخته می شود ، زیرا این مراسم در ماه محرم به یاد جنبش "عاشورا" برگزار می شود.

  این حادثه پیشینه ای دارد که جزئیات مفصل آن را مورخان مسلمان آورده اند و نیازی نیست که آنها را در اینجا ذکر کنم. به طور خلاصه ، ممکن است گفته شود که قیام امام حسین علیه استبداد ، بی عدالتی ، و سرکوب رژیم و شکنجه و

  ص: 1

  در سطح جامعه ، و او به هدف خود رسید

  اپیزود کربلا به مرحله ابدی تبدیل شد که بیش از هر چیز ، روح بزرگ امام اهل بیت (ع) برای نمایش ابدی نه تنها در کلمات یا روایات صرفاً ضبط شده در کتابها ، بلکه در برابر پس زمینه بزرگترین فاجعه در تاریخ بشر و صحنه های عشق و وفاداری ، رشادت و فداکاری ، اشراف و معنویت بالا ، خون و جنگ ، و همچنین خیانت و خیانت ، تحقیر انسانی و بدبختی ، انحراف و انحراف.

  به دلیل امتناع از مصالحه با خدای ناکرده و استبداد ، همه عارفان ، اندیشمندان ، نویسندگان و شعرای بزرگ اسلامی از امام به عنوان مظهر توحید ، لا اله الا الله یاد شده اند. به قول صوفی بزرگ هندی با اصل ایرانی ، خواجه مو الدین الشتی:

  او جان خود را داد اما نمی توانست دست خود را در دست یزید بگذارد (برای بیعت ، خلیج آه)

  به راستی حسین همان است

  ص: 2

  بنیان لا اله الا الله [1]

  محمود ایوب در مطالعه جنبه های عبادی "عاشورا" ، رنج رستگاری در اسلام ، پیام امام را به مسلمانان به عنوان دعوت به امر به معروف و نهی از منکر به طور موجه تفسیر می کند. در وصیت نامه ای که هنگام عزیمت از مکه به محمد بن حنفیه نوشت ، حضرت اظهار می دارد:

  در واقع ، من قیام نکرده ام که شیطنت کنم ، نه به عنوان یک ماجراجو و نه برای ایجاد فساد و استبداد. من فقط به دنبال اصلاح امت پدربزرگم (س) قیام کرده ام. من می خواهم به آنچه خوب است فرمان دهم و از آنچه ناپسند است جلوگیری کنم ، و (در این) رفتار پدربزرگ و پدرم ، علی بن ابی طالب را دنبال می کنم.

  وی در نامه ای که برای مردم کوفه نوشت ، در یک جمله کوتاه مفهوم اسلامی یک حاکم شایسته را ترسیم می کند:

  با زندگی من ، رهبر کسی است که مطابق با کتاب مقدس عمل کند ، عدالت را در جامعه حفظ کند ، امور آن را مطابق آنچه صالح است انجام دهد و خود را وقف خدا کند. سلام- سلام.

  خطاب به حور بن یزید ریاحی و سپاهیانش که توسط عبیدالله بن زیاد ، فرماندار بدنام کوفه اعزام شده بود ، تا کاروان امام را در راه رهگیری کند و از ورود وی به کوفه جلوگیری کند ، امام حسین (ع) نقل می کند این سنت پیامبر (ص) که وظیفه مسلمانان در برابر حکام فاسد و غیر اسلامی را بیان می کند:

  ای مردم! به راستی رسول خدا (ص) فرمود: "هر کس مشاهده کند که یک حاکم قانونی را که قانون را غیرقانونی دانسته ، نقض عهد می کند

  ص: 3

  از خدا ، مخالفت با سنت رسول خدا ، و برخورد گناه آلود و ظالمانه با مخلوقات خدا ، و با گفتار و عمل با او مخالفت نمی کند ، خدا حق دارد او را به سرنوشت ظالم برساند. " .

  در واقع ، این افراد (یعنی یزید و بنی امیه) خود را به پیروی از شیطان متعهد کرده و اطاعت از خدا را رها کرده اند. آنها به فساد ارزي بخشيدند و قوانين اسلامي را لغو كردند ، بيت المال را غارت كردند ، آنچه را كه خداوند منع كرده است حلال كردند و آنچه را كه خدا اجازه داده است منع كردند. و من ، از بین همه مردم ، حق بیشتری دارم که عمل کنم [مطابق توصیه پیامبر].

  با رسیدن به کربلا ، نقطه ای که مجبور شدند سفر خود را متوقف کرده و به دستور ابن زیاد پیاده شوند ، امام برخاست و به اصحاب خود خطاب کرد. وی در آن خطبه اعلام کرد که زندگی در زیر استبداد شایسته انسان نیست ، مگر اینکه مردم در تلاشی برای بازگرداندن ارزشهای بالاتر قیام کنند.

  آیا نمی بینید که به آنچه درست و درست است عمل نمی شود و چه چیزی نادرست و غلط ممنوع نیست؟ در چنین شرایطی ، مرد ایمان آرزو می کند برای ملاقات ، پروردگار خود. در حقیقت (در چنین شرایطی) مرگ برای من خوشبختی است ، و زندگی در زیر یوغ ستمگران رسوایی است.

  دادن جزئیات امتناع امام حسین از پذیرش حاکم مستبد و ناعادل ، از سفر خود به مدینه به مکه و سپس مراحل مختلف آن تا

  ص: 4

  امام به کربلا رسید ، صحنه نبرد و شهادت وی ، مورخان به آیاتی اشاره می کنند که گفته می شود امام در شب دهم محرم (روز عاشورا) تلاوت کرده است:

  O Time (dahr،) fie on your of a دوست.

  چند نفر هستند که شما صبح و عصر غروب می کنید.

  بسیاری از دوستان ، و بسیاری دیگر کسی که انتقام می گیرد ،

  با این حال Time با یک جانشین یا پروکسی راضی نیست.

  واقعاً قضاوت متعلق به جلال است؛

  و هر روح زنده راه [مرگ] را در پیش می گیرد.

  یادآوری این نکته مهم است که خطاب امام به تایم تعدادی از اندیشمندان مسلمان را بر آن داشت تا مفهوم انقلابی جدیدی از زمان را با اشاره به آیات قرآن در سوره عصر مطرح کنند. امام در واقع زمان را بد نمی شمرد ، اما سرورهای زمان را محکوم می کرد.

  در غیر این صورت زمان ، همانطور که اقبال ، شاعر فیلسوف معاصر شبه قاره هند تفسیر می کند ، در پرتو قرآن و روایات نبوی ، بیان و جلوه ای از ادامه روند خلاقیت خدا و همچنین خلاقیت است. از انسان

  امام حسین (ع) ضمن پرداختن به زمان ، نشان داد که انسان سرور زمان نیست بلکه زمان در خدمت انسان است. او با مثال خود ثابت کرد که انسان قدرت چرخش زمان را دارد و در واقع این کار را کرد.

  فاجعه کربلا که به تعبیر امام خمینی (ره) نماد پیروزی خون - خون شهدا - بر شمشیر بود ، نه تنها تاریخ اسلام را دگرگون کرد.

  ص: 5

  بلکه تاریخ بشر برای همیشه. حسین ('الف) جنبشی را آغاز کرد که ثابت شد یک کهن الگو است که نشان دهنده مبارزه ابدی حقیقت علیه باطل ، عدالت در برابر بی عدالتی و استبداد ، کرامت انسانی در برابر انسان زدایی ، شورش ستمدیدگان علیه ستمگران و قدرت گرفتن قدرتمندان توسط جامعه است. ضعیف است

  حکومت غیر اسلامی بنی امیه پس از وی توسط پیروان و فرزندانش مانند زید بن علی ، یحیی بن زید و قبل از آنها توسط مختار ثقفی و توابین به چالش کشیده شد ، که باعث ایجاد جوشانی شد که در نهایت منجر به سرنگونی امویان و روی کار آمدن بنی عباس ، که با فریبکاری ادعا کرد انتقام شهادت حسین (ع) را گرفته و از مأموریت انقلابی خود دفاع می کند.

  با این حال ، این جنبش همچنان از پیام "عاشورا" در زمان خلفای عباسی و پس از آن الهام گرفت. ظهور جنبش های صوفیه شیعه ، مانند جنبش های سربیداران ، نقطاوی ها و آش های مار ، و همچنین فرقه های فاطمی - اسماعیلی ، با پیروزی نظم صوفیه صفوی در ایران به اوج خود رسید ، که آن را به یک نکته مهم تبدیل کرد. که جنبش "عاشورا" باید به عنوان یک نیروی الهام بخش و یک اصل پویا در سیاست و جامعه مسلمانان ادامه یابد. این صفویان بودند که در زمان آنها مراسم بزرگداشت 'عاشورا' شکل خاصی به خود گرفت.

  یادآوری فاجعه کربلا به عنوان یک آیین محدود به ایران و عراق نبود ، بلکه بر زندگی سیاسی - اجتماعی و فرهنگی مسلمانان در شبه قاره هند نیز تأثیر گذاشت. در نتیجه ، به ویژه در هند

  ص: 6

  در آواد ، فرهنگی ایجاد شد که از روح "عاشورا" الهام گرفته بود که همه آن را در بر می گرفت. فرقه های مسلمان دیگر و حتی غیرمسلمانان تحت تأثیر فرهنگی این جنبش قرار گرفتند.

  متأسفانه این جنبش که نمایانگر احیای فرهنگ "عاشورا" در ادبیات و سایر اشکال هنری بود ، با گذشت زمان در ایران ، عراق و شبه قاره به تدریج رو به زوال رفت و روح انقلابی خود را از دست داد.

  یکی از بزرگترین کمکهای حضرت امام خمینی (ره) این است که وی با پیامهای خود علیه سلطه استبداد پهلوی و سلطه استثمارگرانه قدرتهای بیگانه بر مسلمانان در سراسر جهان ، روح عاشورا را بازآفرینی و زنده کرد. برخی از شاگردان و معاصران وی نیز به ویژه در این احیاگری اسلام ، شریعتی و مطهری کمک کرده اند. امام خمینی (ره) و دیگر قهرمانان ایدئولوژی انقلابی اسلام در ایران از مراسم سنتی "عاشورا" برای رسیدن به توده های مسلمان مشترک استفاده کردند تا پیام خود را به طور مستمر به جامعه جامعه مسلمان برسانند.

  در جهان اسلام تلاش های مختلفی برای تفسیر و بازسازی ایدئولوژی اسلامی برای پاسخگویی به چالش های زمان انجام شده است. غزالی آنچه را که از نظر وی غیراسلامی در اندیشه های فلاسفه مسلمان بود ، تخریب کرد. جمال الدین اسدآبادی ، مشهور به افغانی ، بر اهمیت اجتهاد تأکید کرد و یک ایدئولوژی اسلامی را تبلیغ کرد. پیروان او در مصر و جهان عرب ، به ویژه محمد عبده ، رشید ریدا و دیگران ، عمل اجتهاد را در جهان سنی احیا کردند.

  قبل از آنها ، شیخ احمد سرهندی و شاه ولی الله تلاش کرده بودند که

  ص: 7

  بیدار کردن مسلمانان به نیازهای زمان و احیای روح اسلامی. در اواخر قرن نوزدهم و بیستم سید احمد خان و اقبال سعی کردند عقاید اسلامی را با توجه به چالش های زمان و برتری متعالی علم و فلسفه غرب بازسازی کنند.

  به گفته اقبال ، همه متفکران مسلمان پیشین در مأموریت خود شکست خورده بودند زیرا آنها فلسفه های رایج را نابود کردند اما نمی توانستند عقاید اسلامی را در زمینی امن بازسازی کنند و به طور کلی نمی توانند بر جامعه مسلمانان تأثیر بگذارند.

  از نظر من این شکست به دلیل ناتوانی این اندیشمندان در رسیدن به توده های مسلمان و رساندن پیام آنها به آنها در اصطلاح عامیانه است. موفقیت امام خمینی (ره) و دیگر ایدئولوگ های ایران انقلابی ، سکوی محبوب مراسم های محرم را سلاحی مناسب علیه حاکمان سرکوبگر پهلوی ، امپریالیسم و ​​سلطه غرب ، به ویژه سلطه استثماری آمریکایی ها بر شرق ، برای بیدار کردن توده های مسلمان و احیای مجدد آن دانست. در آنها روحیه شهادت طلبی که از قسمت کربلا الهام گرفته شده است. به همین دلیل آنها در حرکت خود موفق شدند ، در حالی که دیگران نتوانستند به هدف مطلوب برسند.

  امام خمینی نه تنها شعله پنهان شده در قلب دانش آموزان فرهنگ "عاشورا" را شعله ور کرد ، بلکه به اصطلاح "علما" و فقها را که به عنوان سرور زمان ، اسلام و قوانین اسلامی را مطابق با راحتی تفسیر می کردند ، به شدت انتقاد کرد. از حاکمان و طبقه استثمارگر.

  کسی که مطالعه الکوثر را انجام می دهد ، انتخابی در دو جلد سخنرانی های

  ص: 8

  حضرت امام خمینی (ره) و نیز نوشته های وی در مورد حکومت اسلامی ، به ویژه سخنرانی های وی در زمینه ولایت فقیه ، متعجب می شوند که می بینند شدیدترین انتقاد از روحانیون مسلمان ، شیعه و سنی ، توسط یک عالم مسلمان انجام شده است.

  به این دلیل بود که امام خمینی (ره) روح جنبش "عاشورا" را عمیقا درک می کرد و از اینکه "علما" و "خدان خوانها" روح واقعی خود را به یک آیین صرف عزاداری بر اثر شهادت حسین (ع) تبدیل کرده بودند ، عصبانی بود. و همراهانش ، و آن را وسیله ای منظم برای امرار معاش خود قرار داده اند. وی این افراد را مورد انتقاد و محکومیت قرار داد و روح واقعی "عاشورا" را در میان توده های مسلمان ، که صادقانه به مراسم محرم ارادت داشتند ، تجدید قوا کرد.

  این مراسم م mostثرترین سلاح را برای تبلیغ پیام خود بر اساس ارزشهای اسلامی عدالت و حقیقت در اختیار او قرار داد. اگر چنین بستری برای دستیابی به توده مردم وجود نداشت ، شاید او نیز در تلاش برای احیای ارزشهای واقعی اسلامی و بیدار کردن توده های مسلمان ناکام مانده بود. اینجا بود که راز موفقیت او نهفته بود. بدون توسل به "عاشورا" نمی توان نقاط عطف مهم جنبش وی را پوشش داد.

  واقعه غم انگیز شهادت امام حسین (ع) در کربلا ، به طرق مختلف ، در زمینه های فلسفه ، کلام ، اندیشه سیاسی ، اصلاحات اجتماعی و تجدید حیات فرهنگی جهان اسلام ، عمیقا تأثیرگذاشت. در هند (و همچنین پاکستان و بنگلادش) فرهنگی شکل گرفت که از جنبش "عاشورا" الهام گرفته و انگیزه آن را گرفته بود.

  حتی در حین

  ص: 9

  دوره انحطاط مسلمانان که فرهنگ ، به قول اقبال ، خامه شعر و ادبیات مسلمان را در قالب مرثیه ها (ماراتی) به زبان اردو تولید کرده است ، که تأثیر زیادی بر فرهنگ هند و مسلمانان داشته است ، نفوذی که همچنین به جوامع غیر مسلمان گسترش یافته است.

  در حال حاضر می توان تأثیر جنبش "عاشورا" را در این منطقه حتی در ادبیات و فرهنگ غیرمسلمان یافت. حتی در ادبیات به اصطلاح مترقی (مارکسیستی و مدرن) ، به ویژه شعر ، می توان کربلا و عاشورا را به عنوان استعاره برای به تصویر کشیدن واقعیت موجود یافت. همه این جنبه ها ممکن است در قالب یک مقاله طولانی یا حتی یک کتاب شرح داده شود ، اما در اینجا ، به منظور اختصار ، من از ارائه جزئیات خودداری می کنم.

  البته برخی از جنبش ها در جهان اسلام با الهام از "عاشورا" ظهور کردند ، اما نتوانستند اثر ماندگاری برجای بگذارند و پس از مدت کوتاهی درگذشت موفقیت امام خمینی (ره) در تحقق انقلاب اسلامی ایران و از طریق آن ، تأثیرگذاری بر کل جهان مسلمانان ، در این واقعیت نهفته است که وی جنبش "عاشورا" را به عنوان عامل اصلی ادامه روند در تاریخ بشر برای تحول بهتر قرار داد. جامعه ای که می تواند از اصول عدالت ، عدالت اجتماعی و استقلال فرهنگی شرق محافظت کند.

  تأثیر جنبش "عاشورا" بر سیاست و فرهنگ مسلمانان و نقش آن در تغییر و شکل گیری تاریخ اسلام و جهان ممکن است به تفصیل تحت عناوین مختلف مورد بحث قرار گیرد مانند: تأثیر آن بر مسلمانان

  ص: 10

  الهیات ('ilm kalam،) عرفان و فلسفه ، تأثیر آن در اصلاحات اقتصادی-اجتماعی در جهان اسلام ، تأثیر آن در تحولات سیاسی در جهان اسلام ، و تأثیر آن بر فرهنگ ، ادبیات ، هنرهای زیبا و سایر بیانات خلاقانه از اخلاق اسلامی.

  امام خمینی (ره) با نوشتن ، سخنرانی ها ، رهبری و تفسیر مجدد اصل اساسی "امر به معروف و نهی از منکر" ، در تبدیل پتانسیل انقلابی و خلاق این جنبش به واقعیت ، تأثیرگذارترین نقش را در زمان ما بازی کرد.

  لازم است جنبه های قابل توجهی از مراسم بزرگداشت شهادت امام حسین (ع) شرح داده شود. عموماً این مراسم از دو زاویه دیده می شود: یکی زاویه روحانی و تقبیبی که آنها را وسیله ای برای کاتارسیس و رستگاری می داند. دیگر رویکرد سیاسی - اجتماعی است که آن را در تحقق آرمانهای اسلامی که فداکاری بزرگ (دانش عظیم) برای آنها انجام شده بسیار مهم می داند.

  رویکرد سابق ، که به مناسبتهای "عاشورا" از زاویه ای تهاجمی رفتار می کند ، عزاداری ، نوحه خوانی ، ضرب و شتم سینه را به یاد امام مظلوم اهمیت می دهد و غم و اندوه را وسیله مشارکت در مصائب امام می داند ("a") خانواده و همراهانش. این رویکرد توسط روایات ائمه (ع) از خاندان پیامبر (ص) پشتیبانی می شود.

  روایاتی وجود دارد که تأکید می کنند فاجعه کربلا از قبل مقدر شده است و همه پیامبران خدا از آدم تا خاتم پیامبران (ص) از قبل از طریق جبرائیل از فداکاری حسین (ع) مطلع شده اند. آنها خود عزادار شدند و

  ص: 11

  عزاداری و ناراحتی برای همه مrsمنان را به یاد این فاجعه بزرگ تحمیل کرد.

  اعتقاد بر این است که فاطمه الزهرا (مادر بزرگ داغدیده حسین (ع)) میزبان مراسم عزاداری است و وی مخاطب اصلی تمام اظهارات غم و اندوه و تسلیت هایی است که در این جهان و همچنین جهان دیگر ، و ، اعتقاد بر این است که او در روز قیامت به نفع عزاداران پسرش شفاعت خواهد کرد.

  در روایات معتبر ثبت شده است که امام علی بن الحسین زین العابدین (ع) در طول زندگی پس از کربلا در سوگ پدر و همراهانش سوگ می زد. وی در محل فاجعه حضور داشت و شاهد تمام مصائب پدرش بود.

  علاوه بر این ، او مجبور شد مسئولیت مراقبت از زنان و فرزندان خانواده خود را پس از "عاشورا" به دوش بکشد و از معضلات سفر خانواده اسیر پیامبر (ص) از کربلا به کوفه و از کوفه عبور کند. به دمشق ، تحمل همه تحقیرها با صفا ، صبر و صفت مثال زدنی مثال زدنی.

  وی از نظر صوفیان یکی از بزرگترین اساتید بزرگ خود است که بر ارزش ترس و اندوه خدا به خاطر تصفیه قلب و روح تأکید ورزید. مجموعه ادعیه وی ، معروف به صحیفه السجادیه یا صحیفه الکامیلا ، منبع ارزشمندی از معارف و معنویت عالی است.

  عزادار بزرگ دیگر کربلا خواهر امام حسین ، زینب ، معروف به "زینب کبری" و "ثانی زهرا" بود.

  ص: 12

  (یعنی فاطمه دوم). او شهادت دو پسر خردسالش ، اوون و محمد را به دست آورد ، بدون اینکه قطره اشکی بریزد ، اما اولین کسی بود که برادرش را عزادار کرد. پس از اپیزود کربلا ، امام سجاد و زینب تلاش مستمر خود را برای ایجاد نهاد عزاداری امام شهید به عنوان وسیله ای برای پیام انقلابی اسلام در برابر شرایط سیاسی - اجتماعی انحرافی که آرمان اسلامی یک جامعه سالم حاکم را نفی می کند ، ایجاد کردند. رهبران متعهد و با صلاحیت.

  م institutionسسه عزاداری بر سر امام حسین (ع) به وسیله ای برای تبلیغ تقریباً هر آنچه اسلام می ایستاد تبدیل شد. این شهادت یک اخلاق عادی نبود ، هر چند تقوایی یا مقدس باشد. این شهادت یک امام معصوم و بزرگترین ولی و نایب خدا و وارث منصوب از جانب خدا برای اقتدار و معنویت پیامبر بود.

  برای کسانی که جایگاه والای حسین بن علی را درک می کردند ، انگار خود پیامبر در کربلا به شهادت رسیده بودند. و چه مصیبتی بزرگتر را می توان تصور کرد؟ همانطور که امام شهید عالی ترین تجسم اسلام را نمایندگی می کرد ، شهادت وی بزرگترین جنایتی بود که می توان علیه اسلام و خدا انجام داد.

  همانطور که می دانیم سران و بزرگان قریش توطئه ای برای قتل پیامبر (ص) در شب مهاجرت وی به مدینه انجام داده بودند. با اجرای طرحی با هدف گمراه کردن قاتلان منتظر ، علی بن ابل طالب آن شب بر بالین پیامبر خوابید ، در حالی که پیامبر (ص) شهر را ترک کرد.

  بعدا ، برای یک دهه ،

  ص: 13

  قریش ، به رهبری بانو امیه و به ویژه ابوسفیان ، در خصومت با اسلام و پیامبر آن ، بی وقفه ، تلاشهای مكرر را برای نابودی جامعه مسلمانان در مدینه انجام دادند ، كه هسته عقاید انقلابی در حال گسترش بود. وقتی این تلاش ها به نتیجه نرسید ، آنها به دام اسلام پیوستند و این بار تمام تلاش آنها این بود که برتری را که به دلیل حرکت پیامبر از دست داده بودند ، بازپس بگیرند و اسلام را از درون نابود کنند.

  بنو امیه به شهادت امام حسین و یارانش در کربلا به عنوان یک پیروزی بزرگ در طی یک مبارزه طولانی علیه اسلام و پیامبر آن نگاه کرد. احساس پیروزی آنها در آیات زیر از ابن زیبا زیبا نشان داده شده است که به گفته مورخان یزید هنگام خواندن پس از جنگ کربلا ، امام علی بن الحسین (ع) و زنان و کودکان قرائت کرده است. از خانواده پیامبر (ص) به عنوان اسیر به دربار او در دمشق آورده شدند:

  افسوس! فقط بزرگترهای من که در بدر کشته شده بودند ،

  عذابهای خزرج را با لبه شمشیر دیده است.

  آنها گریه می کردند "hurra"! و گریه های شادی ،

  و گفت: براوو ، ای یزید ، برای آنچه انجام داده ای!

  ما منتخبان روسای آنها را کشته ایم ،

  با انتقام مرگ او ، قربانیان بدر.

  قبیله هاشم از پادشاهی دور شد ،

  و هیچ افشاگری و خبری از آسمانها نبود.

  من اهل خندیف نیستم که نباید انتقام بگیرم ،

  از خانواده احمد برای آنچه انجام داده اند.

  همانطور که مشاهده می شود ،

  ص: 14

  روح انتقام جویانه ای که این آیات را فرا گرفته است ، یکی از ویژگی های قبایل عرب مشرک جاهلیت است. این یک روحیه اساسی است که هنوز در وفاداری ها و وابستگی های یک جامعه قبیله ای وحشی غرق در پیام اسلام از یک عقیده اعتقادی جهانی مبتنی بر ارزش های بالاتر اخلاقی و معنوی است.

  علاوه بر عزاداری برای شهدا ، 'علی بن الحسین (' الف) ، زینب ('الف) و خواهر کوچکترش ، ام کلثم ، سخنان بسیار سختی را در توصیف مصائب "عاشورا" و پیامدهای آن بیان کردند که شنوندگان را به گریه انداخت. . این سخنرانی ها و مرثیه های ساخته شده توسط زینب (الف) و 'ام کلثوم (' الف) موقتاً تأثیر زیادی بر مسلمانان داشتند و در تبلیغ پیام 'عاشورا' و پیام قربانی شدن امام حسین (ع) نقش اساسی داشتند. اینها ممکن است به عنوان پایه های اولیه جنبش "عاشورا" و آغاز مراسم عزاداری تلقی شود.

  روایاتی به همان اندازه معتبر از امام جعفر صادق (ع) و امام علی الرضا (ع) وجود دارد که پیروان خود را در مورد عزاداری به یاد امام حسین (ع) و یارانش به عنوان یک رهبر تشویق می کنند وسیله رستگاری. در روایات منسوب به پیامبر (ص) ، فاطمه (س) و ائمه (ع) از خاندان پیامبر جنبه قابل توجه دیگری نیز وجود دارد که باید مورد توجه قرار گیرد.

  یک مضمون تکراری که مشخصه آنهاست این است که نه تنها پیامبران و زوایا در شهادت امام حسین (ع) و یارانش عزادار بودند ، بلکه تمام کیهان نیز در سوگ این فاجعه عزادار شده اند. در آن دهم محرم وزش باد شدید آغاز شد و

  ص: 15

  هنگامی که امام پس از افتادن او در میدان نبرد ، سر او را بریدند ، در رودخانه ها و اقیانوس ها جزر و مدی به وجود آمد که گویی تمام زمین را سیل می کند ، ستاره ها با هم برخورد می کنند ، خورشید گرفتگی می یابد ، کوه ها از مکان های خود حرکت می کنند و هفت آسمان خون باران می بارند ، همانطور که خون از زمین بیرون می زد.

  چنین توصیفاتی از تأثیر شهادت امام حسین (ع) در کل نظم ترغیب شدن فدائیانش برای شرکت در یک مراسم عزاداری که همه قلمروهای طبیعی و فراطبیعی را در بر می گیرد ، است. اگر به معنای واقعی کلمه در نظر گرفته نشود ، ممکن است این سنتها به عنوان بیانهای استعاری فاجعه ای با ابعاد کیهانی تلقی شوند. شکی نیست که این سنت ها منبع الهام فدائیان بوده و باعث شده اند که آنها با کل جهان و هدف آن یکی باشند.

  بعداً ، وقتی تعزیه ، مجالس و خدای خوانی در میان شیعیان ، صوفیان و برخی دیگر از فرقه های مسلمان به آیین های رایج تبدیل شد ، به تدریج چنین توصیفاتی بداهه ساخته می شد و بسیاری از حوادثی که هرگز رخ نداده بودند با وقایع ثبت شده تاریخی در هم آمیخته بودند و روایات اصیل ائمه (ع). این کار گاه به عمد و گاهی به دلیل ناآگاهی توسط خوانندگان خام ، ذاکرین و شاعران انجام می شد.

  در شعر ممکن است پروازهای تخیل به بهانه مجوز شاعرانه توجیه شود ، اما در آثار منثور مکتوب چنین آمیختگی اسطوره با تاریخ و نسبت دادن سنتهای غیراصیل یا کاملاً نادرست به ائمه (ع) قابل بخشش نیست.

  این رویه توسط برخی از نویسندگان حرفه ای خام و با هدف کسب محبوبیت آغاز شد

  ص: 16

  در میان مخاطبان ساده لوح با لمس حساس ترین آکورد آنها برای گریه کردن. ملا واعظ کاشفی ، نویسنده روضات الشهدا ، توسط محدث نوری در لو لو و مرجان و مطهری در ح "آماسه حسین به شدت مورد انتقاد قرار می گیرد. محدث نوری قسمت عمده ای از کتاب خود را به توصیف گناه آلود بودن نسبت دادن برخی گفته ها یا وقایع غیر پایه و اساس اختصاص داده است.

  امام خمینی در معرض خطر از دست دادن محبوبیت در میان خشم ساده لوحانه و دعوت از اخاندان حرفه ای در سرتاسر جهان اسلام ، جانبازان را با خونسردی از ریختن غیر ضروری خون خود در مراسم عزاداری باز داشت و به آنها توصیه کرد که خون خود را در راه دفاع از انقلاب اسلامی اهدا کنند.

  او همچنین مفهوم intidhar را تغییر داد ، منتظر ظهور امام دوازدهم ('a،) از حالت انتظار منفعل ، به پایبندی فعال به اصل اسلامی amr b' il- ma 'ruf wa nahy' an 'il- مونکر

  هدف از این دستورالعمل این بود كه با الگوبرداری از امام حسین (ع) ، به شركت كنندگان عزادار در مراسم ، آگاهی از پیگیری مبارزه سیاسی - اجتماعی اسلام و جهان اسلام علیه امپریالیسم و ​​ستمگران را بشناسیم. بنابراین او عزاداری آیینی را با کنش اجتماعی با موفقیت ترکیب کرد. او عزاداری را تأیید نمی کند ، بلکه او را تشویق می کند تا آن را به منبع اصلی انقلاب تبدیل کند.

  هر مذهب و فرهنگی افسانه های خاص خود را همراه با تاریخچه و مجموعه عقاید یا ایدئولوژی خود دارد. اسطوره های بافته شده همراه با حقایق تاریخی باعث ایجاد اخلاق و

  ص: 17

  میلی از روان محبوب شیعه. تعزیه و مجالس زمینه ای را برای ادغام کل کیهان در جامعه فدائیان امام حسین فراهم آورد. آنها به عنوان ابزاری همیشگی برای زنده نگه داشتن خاطره فاجعه کربلا به هر طریق ممکن خدمت کردند.

  رویکرد دیگری که از "عاشورا" به عنوان وسیله ای برای کنش اجتماعی و سیاسی استفاده می کرد ، ممکن است با دیدگاه معنوی و آیینی مصائب امام حسین (ع) به روشی خلاقانه و ابتکاری سازگار باشد. اصالت شیعه تحت تأثیر اصرار برای زنده ماندن مصائب خانواده مقدس (هر سال) قرار دارد.

  شیعه سال به سال مصائب حسین (ع) و خانواده اش را با قوت دوباره جبران می کند. در این تصویب احیای عاشورا ، زنان و مردان ، پیر و جوان ، همه با احساس تعهد و فداکاری منحصر به فرد شرکت می کنند.

  بنابراین ، مصائب "عاشورا" هسته اصلی تجربه وجودی فردی آنها را به خود اختصاص داده است. به همین دلیل است که شعر با الهام از این تجربه ذهنی درونی ، بیان واقعی و اصیل رنج جمعی انسان می شود و به اعتبار جهانی می رسد. برای عزاداران امام حسین (ع) ، "عاشورا" "اکنون ابدی" است. این تجربه در یک پیوستار زمانی خالص و واقعی رخ می دهد ، مدت زمانی که ابدیت است. این فراتر از زمان ریاضی سریال زندگی روزمره است و معنی و هدف را به وجود انسان می رساند.

  این تجربه هر یک از اعضای جامعه فدائیان حسین را وادار می کند تا در جهاد و مبارزه مقدس علیه عدم صحت و بی عدالتی شرکت کنند.

  ص: 18

  و انواع اشکال سرکوب و بهره برداری از افراد ضعیف (mustad 'ifin) توسط ستمگران (mustakbirin).

  این اصطلاحات قرآن برای اولین بار توسط امام خمینی در زمینه های تاریخی و مدرن مورد استفاده قرار گرفت و بیشتر توسط "علی شری" آتی رواج یافت. محمود ایوب ، در رنج رستگاری در اسلام ، می گوید. "هیچ کس نمی تواند اهمیت گسترده آیین های اصلی (یعنی پنج نماز روزانه ، روزه ماه رمضان و مراسم زیارت حج) را برای کل جامعه مسلمان انکار کند. اما ما می خواهیم در اینجا استدلال کنیم که آداب و رسوم خاص جامعه شیعه ، آیین تعزیه و زیاره ، دارای شدت احساس و یک مکان و زمان کلی است که در تقوای عمومی اسلام اهل سنت بی نظیر است (" ص ص 277)

  همانطور که قبلاً ذکر شد ، این آیین ها که در دوره آل بویه رواج پیدا کرد و در زمان رژیم صفوی اشکال خاصی پیدا کرد ، علی رغم ادعای شریعتی که ادعا می کرد ، برای مدت طولانی روحیه شیعه را تحریک و تحریک می کرد. صفویان از احساسات شیعه برای به دست گرفتن قدرت سو explo استفاده کردند و بعداً مسئول تشریفات بی روح تشریفات بودند. شریعتی در انتقاد از صفویان تا حدی قابل توجیه است ، اما دیدگاه وی مبنی بر اینکه ایرانیان بسیاری از عناصر تشریفات این آیین ها را با وام گرفتن از آیین های شور مسیحیان در این دوره به دلیل تماس دیپلماتیک و فرهنگی با غرب اتخاذ کردند ، قابل بحث

  هنوز مشخص نشده است که شیعیان از برخی از نمادهای عزاداری مانند "علم ، داری" ، تابوت و غیره استفاده نکرده اند.

  ص: 19

  قبل از تماس با غرب همچنین می توان به طور خلاف تصور این نکته را مطرح کرد که مسیحیان در هنگام جنگ های صلیبی ، ایده های بازی های پرشور را از آیین های شیعه "عاشورا" در حلب و دیگر شهرهای سوریه وام گرفته اند. هر چه باشد ، این آیین ها نقشی حیاتی در محیط شیعه و روان داشتند.

  آداب و رسوم عناصر اساسی در هر مذهبی است ، اما در دوره های زوال یک جامعه ، آنها را به عنوان جانشین روح واقعی یک ایمان قلمداد می کنند و دین صرفاً به آیین گرایی تقلیل می یابد. شری "آتی" را بر خلاف مرام واقعی شیعه که او نامیده می شود ، شکل آیینی Shi 'i bawer tashayyu'e siyah (شیعه سیاه پوش' ، یعنی یک شیعه شیعه به عزاداری منفعل) نامیده است. tashayyu'- surkh ('قرمز شی' ism ، 'رنگ قرمز نماد خون ، فداکاری ، مبارزه و شهادت) ، که مخفف مبارزه فعال علیه همه موارد غیر واقعی و ناعادلانه است.

  شریع آتی و مرتضی مطهری اصطلاح "عاشورا" را برای بیدار کردن و تحریک ایرانیان به مناسبات سیاسی مراسم محرم بکار بردند ، و از طریق سخنرانی ها و نوشته های خود زمینه را برای سرنگونی رژیم شرور پهلوی فراهم کردند.

  اما الهام اصلی از تفسیر امام خمینی (ره) از روح واقعی کربلا حاصل شد ، که از نظر وی ، نبردی محدود به دوره خاصی نیست بلکه یک مبارزه مداوم در "اکنون ابدی" است.

  او با استفاده از مراسم محرم ، مسلمانان مستضعف را احیا و دوباره انرژی بخشید تا با شجاعت ، ترس ، و از خودگذشتگی غیر مسلح علیه شدیدترین رژیم های مسلح در منطقه که از پشتیبانی کامل

  ص: 20

  ابرقدرتی مثل ایالات متحده وی دگردیسی اخلاق ایرانی را به وجود آورد و در نتیجه ، از آتش ققنوس ملت انقلابی زنان و مردان آزاد بیرون آمد.

  آزادی در هسته اصلی پیام امام حسین است. امام برای آزادی همه بشریت از گرسنگی ، فقر ، استبداد ، استثمار و بی عدالتی جنگید. او مرگ را به عنوان موجودی آزاد برای خود برگزید و با انتخاب مرگ خدا و اراده او را برگزید. وی در سخنرانی خود قبل از سفر به عراق در مورد انتخاب خود با کلمات زیر صحبت کرد:

  خدایا ، تو می دانی که ما در کارهایی که انجام داده ایم ، به دنبال کسب قدرت یا دارایی های زودگذر نبوده ایم.

  ----------

Karbala', an Enduring Paradigm of Islamic Revivalism

 Dr. S. Wahid Akhtar, formerly Professor and Chairman, Dept. of Philosophy, Aligarh Muslim University, presented the paper at the conference on Imam Khomeini wa Farhange Ashura( , Imam Khomeini and the culture of Ashura, ) held on June 1- 2, 1995 at Tehran.

 The martyrdom of Imam Husayn ibn ' Ali (' a) and his companions in Karbala' proved to be the beginning of the downfall of the Banu Umayyah dynasty which had usurped the Islamic khilafah by deceit, repression, and corruption of the Muslim community. Though the Imam (' a) was martyred with his family and companions, and apparently his murderers seemed to emerge winners from the conflict, it was the martyr of Karbala' who was the real victor.

 The mourning ceremonies that have been held through the last fourteen hundred years to commemorate this most significant event in the history of Islam are generally known as Muharram ceremonies, as they are held during the month of Muharram in remembrance of the ' Ashura' movement.

 This incident has its background whose elaborate details have been given by Muslim historians and I need not cite them here. Briefly, it may be said that Imam Husayn' s revolt, staged against the tyranny, injustice, and repression of the regime and torture and

 p: 1

 on the plane of society, and he achieved his purpose most completely.

 The episode of Karbala' became the everlasting stage on which, more than anything else, the great spirit of an Imam of the Ahl al- Bayt was put for eternal display, not in mere words or traditions recorded in books, but against the background of the greatest tragedy in human history and scenes of love and loyalty, bravery and sacrifice, nobility and high spirituality, blood and battle, and also those of treachery and betrayal, human abasement and wretchedness, perversity and depravity.

 Due to his refusal to compromise with godlessness and tyranny, the Imam has been remembered as the very embodiment of tawhid, of la ilaha illallah, by all great Islamic mystics, thinkers, writers and poets. In the words of the great Indian Sufi of Iranian origin, Khwajah Mu' in- al- Din Chishti:

 He gave his life but wouldn' t give his hand in the hand of Yazid ( for allegiance, bay' ah)

 Verily Husayn is the

 p: 2

 foundation of la ilaha illa Allah [ 1]

 Mahmoud Ayoub in his study of the devotional aspects of ' Ashura', Redemptive Suffering in Islam, justifiably interprets the Imam' s message to Muslims as a call for enjoining good and prohibiting evil. In a will he made to Muhammad ibn Hanafiyyah while departing from Makkah, the Imam declares:

 Indeed, I have not risen up to do mischief, neither as an adventurer, nor to cause corruption and tyranny. I have risen up solely to seek the reform of the Ummah of my grandfather ( S). I want to command what is good and stop what is wrong, and ( in this) I follow the conduct of my grandfather and my father' , Ali ibn Abi Talib.

 In a letter that he wrote to the people of Kufah, in a short sentence he outlines the Islamic concept of a worthy ruler:

 By my life, the leader is one who acts in accordance with the Scripture, upholds justice in society, conducts its affairs according to what is righteous, and dedicates his self to God. Was- salam.

 Addressing Hurr ibn Yazid Riyahi and his troops, who had been dispatched by ' Ubaydullah ibn Ziyad, the infamous governor of Kufah, to intercept the Imam' s caravan on the way and to stop him from entering Kufah, Imam Husayn (' a) quotes this tradition of the Prophet ( s, ) which states the duty of Muslims vis- a- vis corrupt and un- lslamic rulers:

 O people! Verily the Messenger of Allah ( s) said“ : Whoever observes a sovereign legalizing what God has made unlawful, violating the covenant

 p: 3

 of God, opposing the Sunnah of the Messenger of God, and treating the creatures of God sinfully and oppressively, and does not oppose him with his speech and action, God has a right to bring him to the same fate as that of the tyrant” .

 Indeed, these people ( i. e. Yazid and the ruling Umayyads) have committed themselves to the following of Satan, and abandoned obedience to God. They have given currency to corruption and abolished the Islamic laws, plundering the public treasury, making lawful what God has forbidden and forbidding what God has permitted. And I, of all people, have a greater right to act [ in accordance with the Prophet' s exhortation].

 On reaching Karbala', a point where they had been forced to discontinue their journey and to disembark on the orders of Ibn Ziyad, the Imam stood up to address his companions. In that sermon he declares that life under tyranny is not worthy of man, unless the people rise in an attempt to restore the higher values.

 Don' t you see that what is true and right is not acted upon and what is false and wrong is not forbidden? In such a situation, the man of faith yearns for the meeting wit', his Lord. Indeed( , in such conditions) to me death is happiness, and life under the yoke of tyrants is disgrace.

 Giving the details of Imam Husayn' s refusal to accept a tyrannical and unjust ruler, starting from his journey from Madinah to Makkah and afterwards through its various stages until

 p: 4

 the Imam reached Karbala', the scene of his battle and martyrdom, historians refers to verses which are said to have been recited by the Imam on the night of the 10th of Muharram ( the day of ' Ashura'):

 O Time ( dahr, ) fie on you of a friend.

 How many are those you claim at the morn and eventide.

 Many a friend, and many a one seeking revenge,

 Yet Time is not satisfied with a substitute or proxy.

 Truly judgement belongs to the Glorious One;

 And every living soul takes the path [ of death].

 It is important to note that the Imam' s address to Time inspired a number of Muslim thinkers to propound a new revolutionary concept of Time with reference to the Qur' anic verses in the Surat al-' Asr. The Imam did not actually vilify time, but he condemned the time- servers.

 Otherwise Time, as interpreted by Iqbal, the contemporary philosopher poet of the Indian subcontinent, is, in the light of the Qur' an and the Prophetic traditions, an expression and manifestation of the continuing process of God' s creativity as well as the creativity of the human being.

 While addressing Time, Imam Husayn (' a) indicated that man is not a time- server but time is at the service of man. He proved by his example that man has the power to turn the tide of time and he actually did it.

 The tragedy of Karbala', which was in the words of Imam Khomeini the symbol of blood' s triumph- the blood of the martyrs- over the sword, transformed not only the history of Islam

 p: 5

 but also human history for ever. Husayn (' a) initiated a movement that proved to be an archetype representing an eternal struggle of truth against falsehood, justice against injustice and tyranny, human dignity against dehumanization, the revolt of the oppressed against oppressors, and overpowering of the strong by society' s weak.

 The un- Islamic rule of the Umayyads was challenged after him by his followers and descendants, such as Zayd ibn ' Ali, Yahya ibn Zayd, and before them by Mukhtar al- Thaqafi and the Tawwabin, which created a ferment that finally resulted in the overthrow of the Umayyads and the coming to power of Banu ' Abbas, who deceitfully claimed to avenge the martyrdom of Husayn (' a) and to advocate his revolutionary mission.

 However, this movement continued to be inspired by the message of ' Ashura' during the reign of the ' Abbasid caliphs and afterwards. The emergence of Shi' i Sufi movements, like those of the Sarbidaran, the Nuqtawis, and the Mar' ashis, as well as the Fatimi- Ismaiili sects, culminated in the victory of the Safawi Sufi order in Iran, who made it a point that the ' Ashura' movement should continue as an inspiring force and dynamic principle in Muslim polity and society. It were the Safawis during whose reign the ' Ashura' commemoration ceremonies took a particular shape.

 The remembrance of the tragedy of Karbala' as a ritual did not remain confined to Iran and Iraq, but also influenced the socio- political and cultural life of Muslims in the Indian sub- continent. As a result of this, in India, particularly

 p: 6

 in Avadh, there developed a culture that was inspired by the spirit of ' Ashura' which was all- embracing. Other Muslim sects and even non- Muslims came under the cultural influence of this movement.

 Unfortunately this movement, which represented a resurgence of the ' Ashura' culture in literature and other art forms, gradually degenerated in the course of time in Iran, Iraq, and the sub- continent, losing its revolutionary spirit.

 One of the greatest contributions of Imam Khomeini is that he recreated and revived the spirit of ' Ashura' through his messages against the despotic Pahlavi rule and the exploitive domination of alien powers over Muslims throughout the world. Some of his disciples and contemporaries have also contributed to this ' Ashura' ic resurgence of Islam, Shari' ati and Mutahhari in particular. Imam Khomeini and other champions of the revolutionary ideology of Islam in Iran made use of the traditional ritual ' Ashura' ceremonies to reach the common Muslim masses for effectively conveying their message to the grassroots of the Muslim society.

 There have been various attempts in the Muslim world to reinterpret and reconstruct Islamic ideology to meet the challenges of time. Ghazali demolished what was in his view unlslamic in the ideas of Muslim philosophers; Jamaluddin Asadabadi, popularly known as Afghani, emphasized the importance of ijtihad and propagated a pan- lslamic ideology; his followers in Egypt and the Arab world, particularly Muhammad ' Abduh, Rashid Rida' and others, revived the practice of ijtihad in the Sunni world.

 Before them, Shaykh Ahmad Sirhindi and Shah Waliullah had made attempts to

 p: 7

 awaken Muslims to the needs of the time and revive the Islamic spirit. In the late nineteenth and twentieth centuries Sayyid Ahmad Khan and Iqbal tried to reconstruct Islamic beliefs according to the challenges of the time and the ascendant supremacy of science and Western philosophy.

 In the words of Iqbal, all the earlier Muslim thinkers had failed in their mission because they destroyed the prevalent philosophies but could not reconstruct Islamic ideas on a secure ground, and they failed to influence the Muslim society in general.

 This failure, in my view, is due to these thinkers' inability to reach the Muslim masses and convey their message to them in a popular idiom. The success of Imam Khomeini and the other ideologues of revolutionary Iran found the popular platform of the Muharram ceremonies as a convenient weapon against the repressive Pahlavi rulers, imperialism and Western domination, particularly the exploitive American dominance of the East, to awaken Muslim masses and revive in them the spirit of martyrdom inspired by the episode of Karbala'. Because of this they succeeded in their movement, while others had failed to achieve the desired end.

 Imam Khomeini not only rekindled the flame hidden in the hearts of the pupils of ' Ashura' culture, but also vehemently criticized the so- called ' ulama' and fuqaha' who, as time- servers, interpreted Islam and Islamic laws according to the convenience of the rulers and the exploiting class.

 One who makes a study of al- Kawthar, a selection in two volumes of the speeches of

 p: 8

 Imam Khomeini, as well his writings on the Islamic government, in particular his lectures on wilayat- e faqih, one would be surprised to find that the most vehement criticism of Muslim clerics, Shi' i and Sunni, was made by a Muslim scholar.

 It was because Imam Khomeini understood profoundly the spirit of the ' Ashura' movement and was angry that the so- called ' ulama' and rawdeh- khwans had transformed its true spirit into a mere ritual of lamentation over the martyrdom of Husayn (' a) and his companions, making it a regular means of their livelihood. He criticized and condemned these persons and rejuvenated the true spirit of ' Ashura' among the Muslim masses, who were sincerely devoted to Muharram ceremonies.

 These ceremonies provided him with the most effective weapon to propagate his message based on the Islamic values of justice and truth. Had there been no such platform to reach the masses, he might have also failed in his attempt to revive true Islamic values and reawaken the Muslim masses. It was here that the secret of his success lay. The important milestones of his movement could not have been covered without taking recourse to ' Ashura'.

 The tragic event of the martyrdom of Imam Husayn (' a) at Karbala' deeply influenced the tide of time in various ways, in the fields of philosophy, kalam, political thought, social reform, and cultural resurgence of the Muslim world. In India ( and also Pakistan and Bangladesh, ) a culture developed that was inspired and motivated by the ' Ashura' movement.

 Even during the

 p: 9

 period of Muslim decadence that culture has, in the words of Iqbal, produced the cream of Muslim poetry and literature in the form of the elegies ( marathi) in Urdu, which have exercised a great influence on the Indo- Muslim culture, an influence that extended to non- Muslim communities as well.

 Presently one can find the influence of the ' Ashura' movement in this region even in non- Muslim literature and culture. Even in the so- called progressive ( Marxist and modern) literature, particularly poetry, one can find Karbala' and ' Ashura' used as metaphors to depict the present reality. All these aspects may be elaborated in the form of a lengthy article or even a book, but here, for the purpose of brevity, I would abstain from going into details.

 Of course, there emerged some movements in the Muslim world inspired by the ' Ashura', but could not leave a lasting effect and died away after a short time. Imam Khomeini' s success in bringing about the Islamic Revolution in Iran and, through it, influencing the entire Muslims world, lies in the fact that he made the ' Ashura' movement the prime mover of a continuing process in human history for evolving a better society that could safeguard the principles of justice, social equity, and the cultural independence of the East.

 The impact of the ' Ashura' movement on Muslim polity and culture and its role in changing and moulding the history of Islam and the world may be discussed in detail under various heads such as: its impact on Muslim

 p: 10

 theology (' ilm al- kalam, ) mysticism, and philosophy, its impact on socio- economic reforms in the Muslim world, its impact on political upheavals in the Muslim world, and its impact on culture, literature, fine arts and other creative expressions of Muslim ethos.

 Imam Khomeini played the most influential role in our times in translating the revolutionary and creative potential of this movement into reality through his writings, speeches, leadership, and his reinterpretation of the fundamental principle of “ enjoining good and prohibiting evil” .

 It is necessary to elaborate certain significant aspects of the commemoration ceremonies of the martyrdom of Imam Husayn (' a). Generally these ceremonies are viewed from two angles: one is the spiritual, pietistic angle that considers them a means of catharsis and redemption; the other is the socio- political approach that regards it as instrumental in the realization of the Islamic ideals for which the great sacrifice ( dibh- e ' azim) was made.

 The former approach, which treats the ' Ashura' rituals from a pietistic angle, gives importance to mourning, lamenting, breasting beating in remembrance of the mazlum Imam and considers sorrow as the means of participating in the sufferings of the Imam (' a, ) his family, and companions. This approach is supported by the traditions of the Imams (' a) of the Prophet' s Family.

 There are traditions that emphasize that the tragedy of Karbala' was predestined and all prophets of God from Adam to the Seal of the Prophets ( S) had been informed of the sacrifice of Husayn (' a) through Gabrael in advance. They themselves mourned and

 p: 11

 made it obigatory for all believers to mourn and be sorrowful in the remembrance of this great tragedy.

 Fatimah al- Zahra(' ' a, ) the bereaved mother of Husayn (' a, ) is believed to be the host of the mourning observances, and she is the main addressee of all expressions of sorrow and the condolences that are offered, in this world as well as the other world, and, it believed, she will intercede in favour of her son' s mourners on the Day of Judgement.

 Authentic traditions record that Imam ' Ali ibn al- Husayn Zayn al- ' Abidin (' a) mourned his father and his companions throughout his life after Karbala'. He was present at the site of the tragedy and witnessed all the sufferings of his father.

 Moreover, he had to shoulder the responsibility of taking care of the womenfolk and children of his family after ' Ashura' and he passed through the tribulations of the journey of the captive family of the Prophet ( S) from Karbala' to Kufah and from Kufah to Damascus, putting up with all the humiliation with exemplary equanimity, patience, and firmness of character.

 He is regarded by the Sufis as one of their early great masters, who also emphasized the value of God' s fear and sorrow for the sake of purifying the heart and soul. His collection of supplications, known as al- Sahifat al- Sajjadiyyah or al- Sahifat al- kamilah, is a valuable source of ma' rifah and high spirituality.

 The other great mourner of Karbala' was Imam Husayn' s sister, Zaynab, known as “ Zaynab- e Kubra” and “ Thani- e Zahra”

 p: 12

 ( i. e. the Second Fatimah). She bore the martyrdom of her two young sons' , Awn and Muhammad, without shedding a tear, but was the first to mourn her brother. After the episode of Karbala', Imam Sajjad and Zaynab made continuous efforts to create the institution of mourning for the martyred Imam as a vehicle for the revolutionary message of Islam against perverse socio- political conditions that negated the Islamic ideal of a healthy society ruled by committed and competent leaders.

 The institution of mourning over Imam Husayn became a vehicle for the propagation of almost everything that Islam stood for. It was not the martyrdom of an ordinary moral, no matter however pious or saintly. It was the martyrdom of an Infallible Imam and the greatest wali and vicegerent of God and the God- appointed heir to the Prophet' s authority and spirituality.

 To those who understood the sublime spiritual station of Husayn ibn ' Ali it was as if the Prophet himself had been martyred at Karbala'. And what greater calamity could be imagined? As the martyred Imam represented the highest embodiment of Islam, his martyrdom was the greatest crime that could be perpetrated against Islam and God.

 As we know, the chiefs and elders of Quraysh had conspired to murder the Prophet ( S) on the night of his migration to Madinah. Acting out a plan aimed to mislead the waiting assassins' , Ali ibn Abl Talib slept on the Prophet' s bed that night, while the Prophet ( S) left the town.

 Later, for a decade,

 p: 13

 the Quraysh, led by Banu Umayyah, and in particular Abu Sufyan, unrelenting in their hostility against Islam and its prophet, made repeated attempts to annihilate the Muslim community in Madinah, which formed the nucleus of the expanding revolutionary creed. When these attempts did not succeed, they joined the fold of Islam, and this time all their efforts were aimed to recapture the supremacy they had lost due to the Prophet' s movement and to destroy Islam from within.

 The martyrdom of Imam Husayn and his companions at Karbala' was viewed by Banu Umayyah as a great victory in the course of a long struggle against Islam and its prophet. Their sense of triumph is reflect in the following verses of Ibn al- Ziba' ra that Yazid is reported by historians to have recited when, after the battle Karbala', Imam ' Ali ibn al- Husayn (' a) and the women and children of the Prophet' s family were brought as captives into his court at Damascus:

 Alas! Had only my elders that were slain at Badr,

 seen the torments of Khazraj by the edge of the sword.

 They would have cried ' hurra' ! and given cries of joy,

 and said: Bravo, O Yazid, for what you have done!

 We have killed the elect of their chiefs,

 avenging by his death, the viclims of Badr.

 The clan of Hashim dallied with kingdom,

 and there was neither any revelations nor any news from the heavens.

 I am not of Khindif should I fail to take revenge,

 from the family of Ahmad for what they have done.

 As can be seen, the

 p: 14

 vengeful spirit that pervades these verses is one that characterized the pagan Arab tribes of the Jahiliyyah. It is a base spirit that still wallows in the loyalties and attachments of a barbaric tribal society that is a stranger to the message of Islam of a universal creed based on higher moral and spiritual values.

 Besides mourning for the martyrs, ' Ali ibn al- Husayn (' a, ) Zaynab (' a) and her younger sister, Umm KulthEm, made very forceful orations describing the sufferings of ' Ashura' and its aftermath that moved the listeners to tears . These orations and elegies composed by Zaynab (' a) and ' Umm Kulthum (' a) extempore exercised great influence on the Muslims and were instrumental in propagating the message of ' Ashura' and the message of Imam Husayn' s sacrifice. These may be taken as the early foundations of the ' Ashura' movement and beginnings of the mourning ceremonies.

 There are equally authentic traditions of Imam Ja' far al- Sadiq (' a) and Imam ' Ali al- Rida (' a) exhorting their followers regarding the observance of mourning in remembrance of Imam Husayn (' a) and his companions as a means of redemption. In traditions ascribed to the Prophet ( S, ) Fatimah (' a) and the Imams (' a) of the Prophet' s family there is another significant aspect to be taken note of.

 A recurring theme that characterizes them is that not only the prophets and the angles mourned the martyrdom of Imam Husayn and his companions, but also the whole cosmos mourned this tragedy. Strong winds began to blow on that tenth of Muharram and

 p: 15

 when the Imam was beheaded after he fell in the field of battle, there arose tides in rivers and oceans as if they would flood the entire earth, the stars collided, the sun was eclipsed, mountains moved from their places and the seven heavens rained blood , as blood gushed forth from the ground.

 Such descriptions of the effect of Imam Husayn' s martyrdom on the whole order of being persuade his devotees to participate in a mourning ritual that encompasses all the natural and supra- natural realms. If not taken literally, these traditions may be treated as metaphorical expressions of a tragedy possessing cosmic dimensions. There is no doubt that these traditions served as the source of inspiration for the devotees and made them feel one with the whole universe and its purpose.

 Later, when ta' ziyyah, majalis and rawdah khwani became popular rituals among the Shi' ah, sufis, and some other Muslim sects, gradually more and more such descriptions were improvised and many events that never occurred were intertwined with the historically recorded events and authentic traditions of the Imams (' a). This was done sometimes intentionally and sometimes due to ignorance by rawdah khwans, zakirs and poets.

 In poetry there might be some justification for the flights of imagination at the pretext of poetic license, but in written prose works such mixing of myth with history and attributing inauthentic or totally false traditions to the Imams (' a) is unpardonable.

 This practice was started by some professional rawdah writers with a view to gaining popularity

 p: 16

 among naive audiences by touching their most sensitive chords to make them weep. Mulla Wa' iz Kashifi, the author of Rawdat al- shuhada, is severely criticized by Muhaddith Nuri in Lu' lu' wa al- marjan, and by Mutahhari in H' amaseh- ye Husayni. Muhaddith Nuri devotes the major part of his book to describing how sinful it is to attribute some sayings or occurrences that have no authentic basis.

 Imam Khomeini at the risk of losing popularity among the naive and inviting wrath of professional akhands all over the Muslim world boldly restrained the devotees from unnecessarily shedding their blood during mourning ceremonies and advised them to donate their blood for the cause of defending the Islamic revolution.

 He also transformed the concept of intidhar, waiting for the appearance of the Twelfth Imam (' a, ) from a passive state of waiting into active adherence to the Islamic principle of amr b' il- ma' ruf wa nahy ' an' il- munkar.

 This injunction was aimed to give to the participation of mourners in the ceremonies a consciousness of the relevance of the ongoing socio- political struggle of Islam and the Muslim world against imperialism and oppressors by following the example of Imam Husayn (' a). Thus he successfully synthesized the ritual mourning with social action. He did not disapprove of mourning, but rather encouraged it with a view to making it the main source of a revolution.

 Every religion and culture has its own myths along with its history and set of beliefs or ideology. The myths woven together with historical facts create the ethos and

 p: 17

 milliue of the popular Shi' i psyche. The ta' ziyah and majalis provided a basis for the integration of the entire cosmos into the community of Imam Husayn' s devotees. They served as a perpetual instrument of keeping alive the memory of the tragedy of Karbala' by all possible means.

 The other approach which made use of ' Ashura' as a vehicle of social and political action may be reconciled with the spiritual and ritual view of the sufferings of Imam Husayn ( a) in a creative and innovative way. The Shi' i ethos is dominated by an urge to relive the sufferings of the Holy Family (' a) every year.

 The Shi' ah re- enact the sufferings of Husayn (' a) and his family with renewed vigour year after year. In this enactment of reliving ' Ashura', men and women, young and old, all participate with a unique sense of commitment and devotion.

 Thus the ' Ashura' sufferings have come to occupy the very core of their own individual existential experience. That is why poetry inspired by this interiorized subjective experience becomes a genuine and authentic expression of collective human suffering and attains universal validity. For the mourners of Imam Husayn (' a, ) ' Ashura' is the “ Eternal Now” . This experience occurs in a pure and real space time continuum, a duration that is eternity. It transcends serial mathematical time of day- to- day life and renders meaning and purpose to human existence.

 This experience prompts every member of the community of Husayn' s devotees to participate in jihad and a holy struggle against untruth, injustice

 p: 18

 and all forms of repression and exploitation of the weak ( mustad' ifin) by the oppressors ( mustakbirin).

 This Qur' anic terminology was for the first time used in historical and modern context by Imam Khomeini and was further popularized by ' Ali Shari' ati. Mahmoud Ayoub, in Redemptive Suffering in Islam, says. “ No one can deny the far- reaching significance of the main rituals ( i. e. five daily prayers, fasting of Ramadan, and the pilgrimage ritual of hajj) to the entire Muslim community. But we wish to argue here that the special rituals of the Shi' ah community, the rituals of ta' ziyah and ziyarah, present an intensity of feeling and a total encompassing of space and time unparalleled in the general piety of the Sunni Islam( ” . p. 277)

 As mentioned earlier these rituals, which acquired prevalence during the reign of the Al- e Buwayh and found specific forms during the Safawi regime, continued to inspire and stimulate the Shi' i psyche for a long time, despite Shari' ati' s claim that the Safawis exploited Shi' i sentiments for capturing power and were later responsible for rendering the mourning rituals soulless formalities. Shari' ati is justified in criticism of the Safawis to an extent, but his view that Iranians adopted many elements of the paraphernalia of the rituals by borrowing from Christian passion rituals during this period as a result of diplomatic and cultural contacts with the West, is controvertible.

 It is not yet established that the Shi' ah did not make use of certain symbols of mourning such as the ' alam, dari', the coffin etc.

 p: 19

 before coming into contact with the West. It may be conjectured contrarily as well that the Christians borrowed the idea of passion plays during crusades from the Shi' i ' Ashura' rituals of Aleppo and other Syrian towns. Whatever may be the case, the rituals played a vital role in the Shi' i milieu and psyche.

 Rituals are essential elements in every religion, but during the periods of decline of a community they are taken as substitutes for the true spirit of a faith and religion is reduced to mere ritualism. Shari' ati called the ritualized form of Shi' i faith tashayyu'- e siyah (' black- clad Shi' ism,' that is, a Shi' ism given to passive mourning) as against the true Shi' i creed which he called tashayyu'- e surkh (' red Shi' ism,' the red colour symbolizing blood, sacrifice, struggle and martyrdom, ) which stands for active struggle against all that is untrue and unjust.

 Shari' ati and Murtadha Mutahhari used the ' Ashura' idiom for awakening and arousing Iranians to the political relevance of Muharram ceremonies, paving through their speeches and writings the ground for the overthrow of the vicious Pahlavi regime.

 But the main inspiration came from Imam Khomeini' s interpretation of the true spirit of Karbala', which in his view, is not a battle limited to any particular period of time but a continuing struggle in the “ Eternal Now” .

 By the means of Muharram ceremonies he revitalized and re- energized the downtrodden Muslims to fight courageously, fearlessly, and selflessly unarmed against the most heavily armed regimes in the region which enjoyed total support of

 p: 20

 a superpower like the US. He brought about a metamorphosis of the Iranian ethos and, as a result, there emerged from the fire of Phoenix a revolutionary nation of free men and women.

 Freedom is at the core of Imam Husayn' s message. The Imam fought for freedom of all humanity from hunger, poverty, tyranny, exploitation and injustice. He chose death for himself as a free being and by choosing death he chose God and His Will. In his speech delivered before his journey to Iraq he spoke of his choice in the following words:

 O God, You knows that we did not seek, in what we have done, acquisition of power, or ephemeral possessions.

 ----------

ویژگی‌های ماشیح

 ۱. خاکی بودن بشر

 ماشیح انسانی معمولی است؛ به عبارت دیگر، ماشیح از نظر فیزیکی و جسمانی، انسانی خاکی و از اولاد بشر است که به صورت عادی متولد شده است [۱] ماشیح در متون یهود هیچ گاه چهرة غیر انسانی به خود نگرفته است. زیرا برخی ادیان، مثل مسیحت موعود شان را غیر انسانی یا تجلی یافته خداوند می‌دانند، ولی یهود این گونه نیست. همة دانشمندان یهود درباره این که ماشیح انسان است، اتفاق نظر دارند. تلمود نیز در هیچ جا به این اعتقاد که ماشیح ممکن است یک ناجی و موجود فوق انسانی باشد اشاره ای ندارد. [۲] از نشانه‌های او این است که صداقت و پارسایی او از بدو تولد دائماً در حال افزایش بوده و به خاطر فضیلت و اعمال شایسته اش به عالی ترین و والاترین درجات تکامل روحانی دست خواهد یافت.

 ۲. ماشیح از نسل داوود است. [۳] او نهالی است که از تنة درخت

 نسل یعقوب بیرون آمده است.

 ۳. قدرت او کیهانی است. یعنی قدرتش فراکیهانی نیست و نمی خواهد با اعمال خارق العاده کاری انجام دهد، بلکه بناست به طور طبیعی رفتار کند و از امور ماورایی بهره نگیرد و با این حال، شخص مقدسی است.

 ۴. زادة بیت لحم است؛ یعنی از میان خودشان و در مرکز یهودیت قرار دارد و یهودی زاده است.

 ۵. اشراف زاده است؛ یعنی از خاندان پادشاهان بوده و در یک خانواده پادشاهی به دنیا آمده است.

 ۶. شهر نشین است؛ یعنی با ادبیات شهرنشینی آشنا ست.

 ----------

 [۱]: شوحط، ایمانوئل، مقاله «ماشیح موعود یهود» تحقیق آرش آبائی، نقل از موعود، شماره ۲۰ و نشریه بینا سال اول، شماره ۴، مرداد شهریور ۱۳۷۸.

 [۲]: کهن ابراهام، انسان، خدا، جهان ماشیح در آموزه یهود، ترجمه امیر فریدون گرگانی، ص ۲۵۹.

 [۳]: اشعیاء، باب ۱۱، آیات ۱-۹.

Characteristics of the Messiah

 1. Being human

 The Messiah is an ordinary human being; In other words, the Messiah is physically and physically an ordinary human being born of man. [1] In the Jewish texts, the Messiah never took on an inhuman face. Because some religions, such as the Promised Messiah (on whom be peace), consider themselves inhuman or manifested by God, but Jews are not. All Jewish scholars agree that the Messiah is human. The Talmud nowhere mentions the belief that the Messiah may be a savior and a superhuman being. [2] One of his signs is that his honesty and piety are constantly increasing from birth and due to his virtue and worthy deeds, he will reach the highest and highest levels of spiritual development.

 ۲. The Messiah is a descendant of David. [3] He is a sapling from the trunk of a tree

 The generation of Jacob has come out.

 3. His power is cosmic. That is, his power is not transcendental and he does not want to do anything with supernatural deeds, but he wants to behave naturally and not take advantage of transcendental affairs, and yet he is a holy person.

 4. Born in Bethlehem; That is, he is among themselves and at the center of Judaism and is a Jew by birth.

 5. Is an aristocrat; That is, he is from a royal family and was born in a royal family.

 6. Is urban; That is, he is familiar with urban literature.

 ----------

 [1]: Shohat, Emmanuel, article "The Promised Messiah of the Jews" by Arash Abai, quoted by the Promised One, No. 20 and Bina Magazine, first year, No. 4, August 1999.

 [2]: Ancient Abraham, Man, God, the Messianic World in Jewish Doctrine, translated by Amir Fereydoun Gorgani, p. 259.

 [3]: Isaiah, chapter 11, verses 1-9.

فلسطین 

(فلسطین) اسم سرزمینی است در شرق اَدنی، که از طرف شمال به (لبنان) و از طرف شرق به (سوریه) و (اردن هاشمی) و از طرف غرب به دریای مدیترانه و از جنوب به (مصر) متصل است. این سرزمین دارای آثار باستانی بسیاری است که از یهود، نصاری و مسلمانان آگاهی می‌دهد و در طول تاریخ همیشه سرآن جنگ و جدال بوده است. فلسطین تا سال۱۳۶۳ هجری قمری در دست مسلمانان بود، پس از این، یهود به پشتیبانی استعمار انگلیس قسمتی از آن را غصب کرده و در آن دولتی به نام (اسرائیل) تشکیل دادند، قسمت دیگر آن هنوز در دست مسلمانان و پاره ای از اردن 

است، با این حال هیچ کس اعتراضی ندارد که چرا دولت لبنان باید مسیحی باشد؟! استعمار نقش مهمّی را برای سرزمینهای فلسطین بازی کرد تا بالاخره موفّق شد صدای اسلام را در آن خاموش سازد! ولی چیزی نگذشت که ناسیونالیسم عربی بپا خواست و با آن سخت به مبارزه پرداخت و این خود ضربه دیگری بود که بر پیکر مسلمانان فلسطین وارد آمد، امّا اعراب دیر به فکر افتادند زیرا اگر در همان روزها همه مسلمانان برای پس گرفتن فلسطین بپا می‌خواستند گرفتن آن، مشکل به نظر نمی رسید! ولی استعمار بنا به وعده بلفورد [۱] فلسطین را بدست یهود داد و غاصبین را با سر و صداهای بیجا و بی مورد، محل سکونت و اقامت آنها را محکم ساخت. 

تورات و عهد عتیق

----------

[۱]: وزیر خارجه سابق انگلستان.

Palestine

 (Palestine) is the name of a land in eastern Aden, which is connected to (Lebanon) in the north, to (Syria) and (Hashemite Jordan) in the east, to the Mediterranean Sea in the west, and to (Egypt) in the south. This land has many antiquities that inform Jews, Christians and Muslims, and throughout history it has always been at war. Palestine was in the hands of the Muslims until 1363 AH, after which the Jews, with the support of British colonialism, usurped part of it and formed a state called (Israel), the other part is still in the hands of the Muslims and part of Jordan.

 However, no one has any objection to why the Lebanese government should be Christian ?! Colonialism played an important role for the Palestinian territories until it finally succeeded in silencing the voice of Islam in it! But it did not take long for Arab nationalism to rise up and fight hard against it, and this was another blow to the body of the Palestinian Muslims, but the Arabs were late in thinking because if in those days all Muslims wanted to stand up to take back Palestine. , Did not seem to be a problem! But colonialism, as promised by Belford, [1] gave Palestine to the Jews and fortified the usurpers with their useless noises.

 The Torah and the Old Testament

 ----------

 [1]: Former British Foreign Secretary.

زمینة پیدایش طرح ماشیح در یهود

 آنچه باعث طرح دیدگاه ماشیح گری در آیین یهود شد و هر چه

 زمان بر آن گذشت آن را پررنگ تر کرده است، چند عامل می‌باشد:

 عامل اول: پیشینة بسیار تاریک قوم یهود. زیرا تاریخ یهود سرتاسر درد و رنج و تاریکی است؛ به طوری که هیچ نقطه روشنی در آن دیده نمی شود. در مقاطعی آزار و شکنجه و رنج و مشقت یهودیان به اوج خود می‌رسد و آنها همواره به دنبال یک نقطة روشن می‌گردند. لذا طرح ماشیح و گئولا (نجات) بود که جرقه‌های امید را روشن نگاه داشته و باعث شد تا یهودیان بدترین و هولناک ترین مصیبت‌های تاریخ راتحمل کنند و منتظر روز حاکمیت ماشیح باشند. امید به ظهور ماشیح، هنگام بدبختی‌های ملی شدّت می‌یافته است؛ یعنی وقتی که ظلم و تعدی یک دولت فاتح، بنی اسرائیل را زیر سلطة خود می‌گرفت، یهودیان از روی غریزه به دنبال نجات بودند و این زمینة ماشیح را طرح کرده است.

 عامل دوم: ماشیح وعدة خداوند بر قوم یهود است. زیرا خداوند در جاهای متعدد به بنی اسرائیل وعده می‌دهد اگر عمل کردید، شما را بر زمین مسلط خواهم کرد و شما را برتری خواهم داد؛ به عبارت دیگر، رابطه شان با خداوند بر اساس عهد و پیمان و معاهده است؛ یعنی یهود به این اعتقاد بودند که هرگاه به شرایط الهی عمل کنند، خداوند به وعدة خود عمل خواهد کرد و ماشیح خواهد آمد و آنان را نجات خواهدداد. مؤید این مطلب آن است که آنان در بسیاری از اوقات در اوج درد و رنج‌ها سراغ پیشگویی‌های کتاب مقدس درباره ماشیح می‌رفتند.

 برای دلداری افراد در روزهای پر از رنج و مشقت و برای تشویق و تشجیع آنها با این که در برابر شدیدترین سختی‌ها که تاب مقاومت داشته باشند و نگذارند یاس وناامیدی برآنها چیره گردد، علمای یهود این حقیقت را گوشزد می‌کردند که «دردهای زایمان دوره ماشیح» سخت و شدید خواهند بود؛ یعنی همان طور که قبل از تولد طفل، مادر باید درد و رنج زیادی را تحمّل کند، به همان گونه، ظهور ماشیح نیز با سختی‌ها و مشقت طاقت فرسا همراه خواهد بود.

 با توجه به این اصل که تاریکی و سیاهی شب، قبل از دمیدن سپیده فزونی می‌یابد، علمای یهود این نکته را به مردم یادآوری می‌نمودند که پیش از ظهور ماشیح، آشفتگی و فساد در جهان به حد نهایت خواهد رسید و مشکلات و سختی‌های زندگی تقریباً غیر قابل تحمل خواهند شد. [۱] پس اگر شما خواهان وعده الهی و آمدن ماشیح هستید، باید برعهد و پیمان خود بمانید و مقاومت کنید.

 ----------

 [۱]: کهن، ابراهام، کتاب خدا، جهان انسان، ماشیح در آموزه‌های یهود، ترجمه امیر فریدون گرگانی، صص ۲۶۲ ۲۶۱.

The origin of the Messiah plan in Judaism

 What prompted the Christian view of Judaism and everything

 Over time, it has been highlighted by several factors:

 Factor One: The very dark background of the Jewish people. Because Jewish history is full of suffering and darkness; So that no clear point can be seen in it. At times the persecution and suffering of the Jews reaches its peak, and they are always looking for a bright spot. Therefore, it was the plan of the Messiah and Goola (salvation) that kept the sparks of hope burning and caused the Jews to endure the worst and most horrible calamities in history and to wait for the day of the Messiah's reign. The hope for the advent of the Messiah is heightened by national misery; That is, when the tyranny of a conquering state came to dominate the children of Israel, the Jews instinctively sought salvation, and this laid the groundwork for the Messiah.

 Factor 2: The Messiah is God's promise to the Jewish people. For the Lord has promised the children of Israel in many places that if you do, I will make you rule over the earth and give you superiority; In other words, their relationship with God is based on a covenant; That is, the Jews believed that whenever they fulfilled the divine condition, God would fulfill His promise and the Messiah would come and save them. This is evidenced by the fact that they often resorted to biblical prophecies about the Messiah at the height of their suffering.

 To comfort people in times of hardship and to encourage them to endure the most severe hardships and not let despair overwhelm them, Jewish scholars warned of the fact that "the pains of childbirth" Will be hard and intense; That is, just as the mother must endure much suffering before the birth of a child, so the advent of the Messiah will be accompanied by hardships and hardships.

 Given the principle that the darkness of the night increases before dawn, Jewish scholars reminded the people that before the advent of the Messiah, turmoil and corruption in the world would end and the problems and hardships of life would be almost non-existent. They will be tolerable. [1] So if you want the divine promise and the coming of the Messiah, you must keep your covenant and resist.

 ----------

 [1]: Kohan, Ibrahim, The Book of God, The Human World, The Messiah in the Jewish Teachings, translated by Amir Fereydoun Gorgani, pp. 262 261.

ادیان ابراهیمی فصل اول: یهود، ماشیح

 مفهوم موعود یهود یا ماشیح

 واژة «ماشیح [۱] » کلمه عبری و معادل واژة فارسی «مسیحا» است. ماشیح به معنای مسح شده یا تدهین شده به روغن مقدس می‌باشد و معرّب آن «مسیح» است. این واژه ابتدا لقب پادشاهان قدیم بنی اسرائیل بوده، ولی در زمان‌های بعد به کاهنان بزرگ و حتی به برخی پادشاهان غیر بنی اسرائیلی نظیر کورش نیز اطلاق شده است. زیرا معتقد بودند او را خدا برگزید و مسح کرد تا نقش رهاننده بنی اسرائیل را برعهده گیرد.

 در زمان پیامبران بنی اسرائیل، آنها در مراسمی مقداری روغن بر سر پادشاهان می‌ریختند و با دست خود آنها را مسح می‌کردند. بر اثر این کار، آن پادشاه، ماشیح خوانده می‌شد و اطاعت او بر همگان واجب می‌گردید.

 آنچه مسلم است این است که واژة ماشیح ابتدا کارکرد موعودی یا منجی گرایی نداشت و صرفاً یک لقب برای پادشاهان بنی اسرائیل بود ولی بتدریج این واژه از اختصاص شاهان بنی اسرائیل بیرون آمده و در نهایت به یک واژه آرمانی و نجات بخش برای بنی اسرائیل تبدیل شده است. بر اساس متون مقدس یهود، نخستین بار این واژه به «طالوت» اطلاق شده است. چون بنی اسرائیل در اوج بدبختی و فلاکت به سر می‌بردند و گرفتار انواع شداید، دزدی و ظلم شده بودند، لذا برای رهایی از این دردسرها به خدمت سموئیل نبی رسیدند و از او خواستند حاکمی را بر آنها منصوب کند تا آنان از آن وضعیت اسفناک نجات دهد و قدرت حفاظت از آنها و دارایی‌های آنان را داشته باشد. سموئیل نیز طالوت را تدهین یا روغن مالی کرد و لفظ ماشیح برای اولین بار بر او اطلاق شد. [۲]

 این ابتدای طرح ماشیح است، ولی این روند ادامه پیدا می‌کند تا الگوی کامل مسیحایی از دوران حکومت داوود نبی شکل می‌گیرد. داوود تجلّی بخش وعدة الهی بر قوم برتر یا قوم خدا، به واسطه حکومت پی ریزی می‌شود. ماشیح موعود، داوود نیست، بلکه از نسل اوست.

 ----------

 [۱]: ۱- MASIhg- ha یا در تلفظ لاتین مسیحا Messiahy

 [۲]: سموئیل اول، باب ۲۴، آیه ۶.

Abrahamic Religions Chapter One: Jews, Messiah

  The promised meaning of the Jew or the Messiah

  The word "Messiah" is a Hebrew word equivalent to the Persian word "Messiah". The Messiah means anointed or anointed with holy oil and means "Christ". The term was originally used to refer to the ancient kings of Israel, but in later times it was applied to high priests and even to some non-Israelite kings such as Cyrus. Because they believed that God had chosen him and anointed him to play the role of savior of the children of Israel.

  In the time of the prophets of Israel, they poured some oil on the kings in a ceremony and anointed them with their own hands. As a result, the king was called the Messiah, and his obedience became obligatory for all.

  What is certain is that the word Messiah did not initially have a prophetic or savior function and was merely a title for the kings of Israel, but gradually the word came out of the designation of the kings of Israel and eventually became an ideal and saving word for the children of Israel. Is. According to Jewish scriptures, the term was first used to refer to "Talut." Because the children of Israel were in the height of misery and misery and were afflicted with all kinds of hardships, theft and oppression, so to get rid of these troubles, they reached the service of the prophet Samuel and asked him to appoint a ruler over them to save them from that miserable situation. And have the power to protect them and their assets. Samuel also anointed Talut or anointed him with oil, and the word Messiah was first applied to him. [2]

  This is the beginning of the Messiah's plan, but this process continues until the complete Christian pattern of the reign of the prophet David is formed. David, the manifestation of the divine promise to the superior people or the people of God, is founded by the government. The promised Messiah is not David, but his descendants.

  ----------

  [1]: 1- MASIhg- ha or Messiahy in Latin pronunciation

  [2]: I Samuel, chapter 24, verse 6.

ادیان 

پیش از آن که بحث منجی را پیگیری نماییم، لازم است برای نمونه به چند سؤال پیرامون واژة دین و ادیان پاسخ دهیم: 

۱. دین چیست؟ 

۲. آیا می‌توان از واژة ادیان به صورت جمعی استفاده کرد؟ دیدگاه قرآن در این باره چیست؟ 

۳. در صورت تقسیم دین به ادیان متعدد، چه نوع تقسیمی بر سایر تقسیم‌ها اولویت دارد؟ 

سؤالات فوق در میان متکلمان، فلاسفة دین، جامعه شناسان و روانشناسان و حتی مورخان، محل بحث و معرکه آرای مختلف است. 

لذا برای تبیین موضوع، از سؤال اول شروع می‌کنیم: 

اما سؤال اول: بنیادی ترین پرسشی که در باب دین مطرح می‌شود این است که دین چیست؟ 

دین در لغت به معانی مختلفی نظیر جزاء، اطاعت، مکافات، انقیاد، رسم و عادت، حساب رسی و تدبیر امور، چیرگی و برتری، طریقه و آیین، آمده است. [۱] 

اما در مورد معنای اصطلاحی دین باید گفت که در میان متفکران و اندیشمندان، یک معنای جامع و کامل که دربارة آن اتفاق کرده باشند، وجود ندارد؛ بلکه با تعاریف مختلف از طرف متکلمان و فیلسوفان و… مواجه هستیم و این اختصاص به جهان اسلام ندارد؛ به طور مثال، بین متکلمان اسلامی با متکلمان مسیحی و یهودی هم در این باره اختلاف نظر وجود دارد [۲] و دلیل چنین اختلافی آن است که دین از جهات مختلف تعریف شده؛ گاهی تعاریف دین، وجودی و ماهیتی است و گاهی تعاریف درون دینی و برون دینی است وگاهی لغوی و اصطلاحی و.... 

البته این بدان معنا نیست که ما نتوانیم تعریفی را ارائه دهیم، لذا از میان تعاریف متعدد میان اندیشمندان و حکمای مسلمان، یک تعریف را ارائه می‌دهیم و آن عبارت است از: 

«مجموعه عقاید، اخلاق و قوانین و مقرراتی است که برای اداره فرد و جامعة انسانی و پرورش انسان‌ها از طریق وحی و عقل در اختیار آنان قرار دارد. » [۳] 

به عبارت دیگر «مراد از دین، مکتبی است که از مجموعه عقاید، اخلاق و قوانین و مقررات اجرایی تشکیل شده است و هدف آن، راهنمایی انسان برای سعادت مندی است. » [۴] 

از تعریف فوق می‌توان استفاده کرد که دین از سه رکن اساسی برخوردار است: اعتقادات، اخلاق و قوانین و مقررات یا همان باید‌ها و نبایدها. نکتة قابل توجه در جامعیت این تعریف آن است که اخلاق را از قوانین و مقررات جدا کرده است. زیرا بحث جدی بین شیعه امامیه و اشاعره این است که آیا اخلاق ثمره دین است یا یک امر فرادینی است؟ اعتقاد شیعیان آن است که اگرچه دین در بسط و گسترش اخلاق نقش جدی دارد، ولی اخلاق یک امر فرادینی است و مؤید این مطلب نیز آموزه‌های روایی ماست که عبارتند از: 

الف) امام علی علیه السلام در عبارتی فرمودند: حتی اگر اعتقادی به بهشت و جهنم نداشته باشیم، باز سزاوار آن است که به فضایل اخلاقی آراسته شویم. زیرا این فضایل، خود، مایة توفیق است. [۵] 

ب) امام حسین علیه السلام در عصر عاشورا فرمود: ای طرفداران ابوسفیان، 

اگر دین ندارید و از معاد نمی ترسید، لااقل آزاده باشید! [۶] که در همه این موارد فضایل، آزادی، عدالت و… که یک سری امور اخلاقی اند مطلوب هستند؛ اگرچه ابوالحسن اشعری متفکر اشاعره و یا ویلیام آکامی اندیشمند و متکلم مسیحی، معتقدند که اخلاق ثمره و میوه درخت دین است، به عبارت دیگر در نظرآنان حُسن و قبح عقلی نداریم، بلکه فقط حسن و قبح، شرعی است و این با اعتقاد شیعة امامیه سازگاری ندارد. 

سؤال دوم: آیا واژة «ادیان» صحیح است؟ دیدگاه اسلام در این باره چیست؟ 

۱. در قرآن کریم واژة «ادیان» به کار نرفته است. آن چه در قرآن آمده واژه «دین» است، مثل آیاتی نظیر: «مَالِک یَوْمِ الدِّینِ»؛ [۷] «قُلْ إِنِّی أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ اللَّهَ مُخْلِصاً لَّهُ الدِّینَ»؛ [۸] «یَکونَ الدِّینُ کلُّهُ لِلّه»؛ [۹] «لَکمْ دِینُکمْ وَلِیَ دِینِ»؛ [۱۰] «إِنَّ الدِّینَ عِندَ اللّهِ الإِسْلاَمُ» [۱۱] و …. 

در همة این موارد، دین در واژة مفرد به کار رفته است. کلمه دین در قرآن بیش از ۹۰ بار تکرار شده است. 

۲. امروزه واژه «ادیان» در محاورات علمی بسیار مورد استفاده قرار می‌گیرد. لذا برخی خواستند بگویند اگرچه این واژه در قرآن به صورت مفرد استعمال شده، ولی این امر برای پیروان قرآن تکلیفی را ایجاد نمی کند که حتما از واژه دین استفاده کنند و از جمع آن پرهیز نمایند. و استدلال کردند که خود قرآن کریم به تعدد ادیان به نحوی اشاره کرده، مثلاً آن جا که خداوند فرمود: «لَکمْ دِینُکمْ وَ لِیَ دِینِ» [۱۲] و یا تعبیر ادیان در برخی روایات ما هم وارد شده است. [۱۳] 

۳. اگر کسی این سؤال را مطرح کند که اصولاً «تنوع و تعدد ادیان، قابل تصور است؟ » در جواب باید گفت که تنوع و تعدد ادیان، فرض ندارد. زیرا دین برای تربیت انسان است و ثابت شده که انسان، حقیقت واحد است. از این رو، دینی که برای تربیت انسان است، باید واحد باشد. 

توضیح آن که انسان شناسی با دین شناسی ارتباط وثیق دارد؛ به گونه ای که اگر انسان دقیق شناخته شود، دین نیز به شکل صحیح شناخته می‌شود؛ مثلاً اگر ثابت شود که انسان‌ها در اعصار و قرون، حقایقی گوناگون دارند، پس ادیانی گوناگون نیز خواهند داشت، ولی اگر اثبات شود که انسان دارای فطرت الهی ثابتی است که در طول اعصار و قرون و در اقلیم‌های مختلف تغییری نخواهد کرد، بر این 

تقسیم ادیان به ابتدایی و پیشرفته و یا تقسیم آن به ادیان مرده و ادیان زنده؛ 

تقسیم بر اساس آموزه‌ها به الهی و غیر الهی و یا وحیانی و غیر وحیانی، توحیدی و غیر توحیدی؛ 

گاهی ادیان را بر اساس شخصیت‌ها مورد تقسیم قرار داده اند؛ مثل ادیان ابراهیمی؛ و غیر ابراهیمی البته برخی ادیان را بر اساس مناطق مختلف جغرافیایی به ادیان شرقی و غربی تقسیم نمودند؛ 

برخی نظیر میرچاالیاده دین را به دین مقدس و غیر مقدس تقسیم کرده است. البته این تقسیم جدیدی نیست؛ زیرا پیش از الیاده آقای دورکیم فرانسوی نیز سرشت دین را به نمودهای مقدس 

و غیر مقدس تفسیر کرده بود. [۱۴] 

برخی دیگر متأسفانه ادیان را بر حسب نژاد مثل سامی و غیر سامی یا آریایی و غیر آریایی و... تقسیم نمودند. 

بدتر از آن، ادیان بر حسب پیروان آن به رنگ‌های سفید، سیاه، سرخ و زرد تقسیم شدند که مورد اخیراین بدترین نوع تقسیمی است که در حوزه مطالعات بین الادیانی طرح شد یا وجود دارد. دسته بندی‌های دیگری نیز در منابع دین شناسی وجود دارد. [۱۵] 

به نظر نگارنده بهترین تقسیم در این باره تقسیم ادیان به ابراهیمی و غیر ابراهیمی است. گرچه برخی معتقدند این تقسیم دارای اشکالاتی است نظیر این که این ابراهیمی بودن یا نبودن گرچه ملاک و معیاری روشن برای سه دین اسلام، یهودیت و مسیحیت است، ولی سایر ادیان هیچ تصوری از آن ندارند. و یا این که این تقسیم به گونه ای است که مورخ از بی طرفی خارج می‌شود؛ [۱۶] اما آنچه می‌توان گفت این است که اگر هر یک از تقسیمات را به عنوان مقسم قرار دهیم از سوی مخالفان مورد نقد و اشکال قرار می‌گیرد؛ مثلاً برخی مدعی اند تقسیم ادیان به توحیدی و غیر توحیدی، درست نیست. زیرا هیچ دینی در بخش غیر توحیدی قرار نمی گیرد 

و همة ادیان به یک اعتبار، توحیدی هستند. چون هر دینی به هر حال یک مرکز ساحت قدسی دارد که دینداران آن دین به آن اعتقاد دارند و این ساحت قدسی به حکم فطرت جز یک ساحت واحد نمی تواند باشد. [۱۷] لذا به نظر می‌رسد تقسیم مورد نظر ما از اشکالات کمتری برخوردار باشد به علاوه ما برای پیگیری بحث‌های خود در آینده ناچاریم یک تقسیم را بپذیریم. لذا ادیان را تقسیم می‌کنیم به ادیان ابراهیمی که شامل یهودیت، مسیحیت و اسلام و فرقه‌های درونی آنها است و ادیان غیر ابراهیمی که شامل سایر ادیان مذکور می‌باشند. 

یادآوری 

تعبیر ادیان، تسامحی و بنابر روش متداول علم دین شناسی است، وگرنه از نظر قرآن و اسلام، دین یکی است که در طول تاریخ به تناسب نیاز بشر و اقتضای زمان در چهره شریعت‌ها ظهور پیدا کرده است. آن دین واحد که براساس فطرت انسانی است، همان اسلام است. بنابراین، مراد از ادیان، شریعت‌ها است، منتهی نه فقط شریعت‌های ابراهیمی، بلکه همة ادیان، چه ابراهیمی و توحیدی و چه غیرابراهیمی و غیرتوحیدی. همچنین مراد از ادیان، معنای عام آن است که شامل ادیان غیر الهی مانند مکاتب بشری نیز می‌شود. [۱۸] 

پس بررسی مبانی مشترک نجات بخشی به گسترة جهان انسانی برمی گردد؛ چه انسان‌های پیش از اسلام و چه پس از اسلام و چه انسان‌های ساکن در سرزمین‌های عربی و اسلامی و چه انسان‌های ساکن در باختر و خاور. 

عقیدة ظهور موعود و منجی در تاریخ ادیان، برخاسته از ضرورت نجات خواهی بوده است. بنابراین، شایسته است تا پیش از طرح آموزه‌های موعود و منجی شناسی ادیان، اندکی درباره نجات سخن گفته شود و درباره انتظار به فرجام نیک و نجات در ادیان مهم بحث شود تا روشن شود که اصل نجات خواهی و انتظار رهایی، یک اصل و امید مشترک همه ادیان بوده است. این نوشتار براساس تقسیم ادیان به ابراهیمی و غیر ابراهیمی، ایدة نجات بخشی را مورد بحث و بررسی قرار خواهد داد.

----------

[۱]: ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۵، ص۳۴۰ و ۳۳۹. 

[۲]: جان هیک، نمونه‌هایی از تعریف دین را که در گرایش‌های مختلف ارائه شده آورده است. بن گرید: کتاب فلسفه دین، ترجمه بهزاد سالکی، صص۱۶ ۱۵. 

[۳]: جوادی آملی، عبدالله، دین شناسی، ص۲۷. 

[۴]: جوادی آملی، عبدالله، انتظار بشر از دین. 

[۵]: جمعی از نویسندگان، معارف اسلامی ۲، ص۲۷. 

[۶]: مقاتلی نظیر لهوف سید بن طاووس، مقتل خوارزمی و …. 

[۷]: حمد/ آیه ۴. 

[۸]: زمر/ آیه ۱۱. 

[۹]: انفال/ آیه ۳۹. 

[۱۰]: کافرون/ آیه ۶. 

[۱۱]: آل عمران/ آیه ۱۹. 

[۱۲]: کافرون / آیه ۶. 

[۱۳]: توفیقی، حسین، ادیان بزرگ، ص۴. 

[۱۴]: قائمی نیا، علیرضا، درآمدی بر منشأ دین، ص۱۱۶. 

[۱۵]: سلیمانی اردستانی، عبدالحیم، سیری در ادیان زنده جهان، ص۲۸۲۳، توفیقی حسین، ادیان بزرگ، ص ۸ ۶، جوادی آملی، انتظار بشر از دین، ص۲۴. 

[۱۶]: سلیمانی اردستانی، پیشین، ص۲۷. 

[۱۷]: مجله هفت آسمان، شماره ۱۸، مصاحبه با آقای دکتر فتح الله مجتبایی، ص۲۰. 

[۱۸]: مشروح تقسیمات، ادیان و مذاهب. ر. ک: سلیمانی اردستانی، سیری در ادیان، ص ۲۸.

religions

 Before following the discussion of the Savior, it is necessary to answer a few questions about the word religion, for example:

 1. what is religion?

 ۲. Can the word religions be used collectively? What is the Qur'an's view on this?

 3. If religion is divided into several religions, what kind of division takes precedence over other divisions?

 The above questions are the subject of debate and controversy among theologians, philosophers of religion, sociologists and psychologists, and even historians.

 Therefore, to explain the issue, we start from the first question:

 But the first question: The most fundamental question that arises about religion is what is religion?

 Religion in the word has different meanings such as punishment, obedience, reward, submission, custom and habits, accountability and management of affairs, domination and superiority, method and religion. [1]

 But as for the idiomatic meaning of religion, there is no comprehensive and complete meaning among thinkers and thinkers about which they have happened; Rather, we are faced with different definitions by theologians and philosophers, and this is not specific to the Islamic world; For example, there is disagreement between Islamic theologians and Christian and Jewish theologians [2] and the reason for such a difference is that religion is defined in different ways; Sometimes the definitions of religion are existential and nature, and sometimes the definitions are intra-religious and extra-religious, and sometimes lexical and idiomatic, etc.

 Of course, this does not mean that we can not provide a definition, so among the many definitions among Muslim thinkers and scholars, we provide one definition, and it is:

 "It is a set of beliefs, ethics, and rules and regulations that are available to them to govern the individual and human society and to nurture human beings through revelation and intellect. »[3]

 In other words, "religion is a school that consists of a set of beliefs, ethics, and executive rules and regulations, and its purpose is to guide man to happiness. »[4]

 The above definition can be used that religion has three basic elements: beliefs, ethics and rules and regulations or the same do's and don'ts. A noteworthy point in the comprehensiveness of this definition is that it separates ethics from rules and regulations. Because the serious debate between the Imami Shiites and the Ash'arites is whether morality is the fruit of religion or a matter of religion? Shiites believe that although religion has a serious role in the development of morality, but morality is a supra-religious matter and this is confirmed by our narrative teachings which are:

 A) Imam Ali (as) said in a phrase: Even if we do not believe in heaven and hell, we still deserve to be adorned with moral virtues. Because these virtues are the key to success. [5]

 B) Imam Hussein (as) said in the era of Ashura: O followers of Abu Sufyan,

 If you have no religion and are not afraid of the resurrection, at least be free! [6] In all these cases, virtues, freedom, justice, and… which are a series of moral matters are desirable; Although Abu al-Hassan al-Ash'ari, the thinker of the Ash'arites, or William Akami, the Christian thinker and theologian, believe that morality is the fruit of the tree of religion, in other words, we do not have the goodness and ugliness of reason, but only the good and the bad, religious. does not have.

 Question 2: Is the word "religions" correct? What is the view of Islam in this regard?

 1. The word "religions" is not used in the Holy Quran. What is mentioned in the Qur'an is the word "religion", such as verses such as: "The king of the day of religion"; [7] «قُلْ إِنِّى أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ اللَّهَ مْقصلِصاً لَّهُ الدِّينَ»; [8] "The religion is all for God"; [9] «لَکمْ دِینُکمْ وَلِيَ دِینِ»; [10] «نِنَّ الدِّينَ عِندَ اللّهِ الإِسْلَامُ» [11] و….

 In all these cases, religion is used in the singular. The word religion is repeated more than 90 times in the Qur'an.

 ۲. Today, the word "religions" is widely used in scientific discourse. Therefore, some wanted to say that although this word is used singularly in the Qur'an, but this does not create an obligation for the followers of the Qur'an to use the word religion and avoid its plural. And they argued that the Holy Qur'an itself refers to the multiplicity of religions in some way, for example, where God said: "لكمْ دِينُکمِ و لِيَ دِينِ" [12] or the interpretation of religions has been included in some of our narrations. [13]

 3. If one were to ask the question, "Is the diversity of religions conceivable in principle?" In response, it should be said that the diversity of religions is not assumed. Because religion is for the education of man and it has been proven that man is the one truth. Hence, the religion that educates man must be one.

 Explain that anthropology is closely related to theology; In such a way that if man is known accurately, religion will also be known correctly; For example, if it is proved that human beings have different truths in ages and ages, then they will have different religions, but if it is proved that human beings have a fixed divine nature that will not change over ages and centuries and in different climates, then

 Divide religions into primitive and advanced religions or divide them into dead religions and living religions;

 Divided according to the teachings into divine and non-divine or revelatory and non-revelatory, monotheistic and non-monotheistic;

 Religions are sometimes divided according to personality; Like the Abrahamic religions; And non-Abrahamic, of course, divided some religions into Eastern and Western religions based on different geographical areas;

 Some, such as Mirchaliadeh, have divided religion into sacred and unholy. Of course, this is not a new division; Because before Mr. Iliad, the Frenchman Durkheim also described the nature of religion as sacred

 And had interpreted the unholy. [14]

 Others, unfortunately, divided religions according to race, such as Semitic and non-Semitic, or Aryan and non-Aryan, and so on.

 Worse, religions were divided into white, black, red, and yellow according to their followers, the latter being the worst kind of division that has been or is being proposed in the field of interfaith studies. There are other categories in theological sources. [15]

 According to the author, the best division in this regard is the division of religions into Abrahamic and non-Abrahamic. Although some believe that this division has its drawbacks, such as whether it is Abrahamic or not, although it is a clear criterion for the three religions of Islam, Judaism and Christianity, other religions have no idea about it. Or that this division is such that the historian emerges from neutrality; [16] But what can be said is that if we divide each of the divisions as a divisor, it will be criticized and criticized by the opposition; For example, some claim that the division of religions into monotheistic and non-monotheistic is not correct. Because no religion is in the non-monotheistic part

 And all religions are monotheistic in one sense. Because every religion, in any case, has a center of the sacred realm that the believers of that religion believe in, and this sacred realm, by its nature, can not be but a single realm. [17] Therefore, it seems that the division we are considering has less problems. In addition, we have to accept a division in order to pursue our discussions in the future. Therefore, we divide the religions into Abrahamic religions which include Judaism, Christianity and Islam and their internal sects and non-Abrahamic religions which include other mentioned religions.

 Reminder

 The interpretation of religions is tolerant and according to the common method of theology, otherwise, according to the Qur'an and Islam, religion is one that has appeared in the face of Shari'a throughout history in accordance with human needs and the requirements of the time. The only religion based on human nature is Islam. Religions, then, refer to the Shari'a, leading not only to the Abrahamic Shari'a, but to all religions, whether Abrahamic and monotheistic, or non-Abrahamic and non-monotheistic. Religions also have a general meaning, which includes non-divine religions such as human schools. [18]

 So the study of the common principles of salvation goes back to the extent of the human world; Whether pre-Islamic or post-Islamic people, or people living in Arab and Islamic lands, or people living in the West and East.

 The idea of ​​the appearance of the promised and the savior in the history of religions has arisen from the necessity of salvation. Therefore, it is worthwhile to talk a little about salvation before discussing the promised teachings and savior of religions, and to discuss the expectation of a good end and salvation in important religions to make it clear that the principle of salvation and the expectation of deliverance are a common principle and hope. It has been all religions. This article will discuss the idea of ​​salvation based on the division of religions into Abrahamic and non-Abrahamic.

 ----------

 [1]: Ibn Manzur, Muhammad ibn Makram, Language of the Arabs, vol. 5, pp. 340 and 339.

 [2] John Hick cites examples of the definition of religion in various contexts. Ben Grade: Philosophy of Religion, translated by Behzad Saleki, pp. 16:15.

 [3]: Javadi Amoli, Abdullah, Theology, p. 27.

 [4]: Javadi Amoli, Abdullah, Human Expectation from Religion.

 [5]: A group of authors, Islamic Education 2, p. 27.

 [6]: Fighters such as Lohoff Sayyid Ibn Tawus, the murder of Kharazmi and….

 [7]: Hamad / verse 4.

 [8]: zomar/verse11.

 [9]: Anfal / verse 39.

 [10]: Infidelity / verse 6.

 [11]: Al-Imran / verse 19.

 [12]: Infidelity / verse 6.

 [13]: Tawfiqi, Hussein, The Great Religions, p.

 [14]: Ghaemi Nia, Alireza, Introduction to the Origin of Religion, p. 116.

 [15]: Soleimani Ardestani, Abdolhaim, A Look at the Living Religions of the World, p. 2823, Tawfiqi Hussein, The Great Religions, p. 8 6, Javadi Amoli, Man's Expectation of Religion, p. 24.

 [16]: Soleimani Ardestani, the former, p. 27.

 [17]: Haft Aseman Magazine, No. 18, interview with Dr. Fathollah Mojtabaei, p. 20.

 [18]: Detailed divisions, religions and sects. ر. K: Soleimani Ardestani, A Look at Religions, p. 28.

🌹برای دانلود اینجا  کلیک کنید🌹

🌹تمامی آثار شیخ شهاب الدین سهروردی به صورت کامل و رایگان برای شما علاقه مندان عزیز قرار گرفته است🌹

🌹برای دانلود اینجا کلیک کنید🌹

🌹این کتاب به صورت کاملا رایگان برای شما دوستان عزیز قرار گرفته است🌹

برای دانلود اینجا کلیک کنید🌹

 در اعصار و قرون، حقایقی گوناگون دارند، پس ادیانی گوناگون نیز خواهند داشت، ولی اگر اثبات شود که انسان دارای فطرت الهی ثابتی است که در طول اعصار و قرون و در اقلیم‌های مختلف تغییری نخواهد کرد، بر این 

تقسیم ادیان به ابتدایی و پیشرفته و یا تقسیم آن به ادیان مرده و ادیان زنده؛ 

تقسیم بر اساس آموزه‌ها به الهی و غیر الهی و یا وحیانی و غیر وحیانی، توحیدی و غیر توحیدی؛ 

گاهی ادیان را بر اساس شخصیت‌ها مورد تقسیم قرار داده اند؛ مثل ادیان ابراهیمی؛ و غیر ابراهیمی البته برخی ادیان را بر اساس مناطق مختلف جغرافیایی به ادیان شرقی و غربی تقسیم نمودند؛ 

برخی نظیر میرچاالیاده دین را به دین مقدس و غیر مقدس تقسیم کرده است. البته این تقسیم جدیدی نیست؛ زیرا پیش از الیاده آقای دورکیم فرانسوی نیز سرشت دین را به نمودهای مقدس 

و غیر مقدس تفسیر کرده بود. [۱۴] 

برخی دیگر متأسفانه ادیان را بر حسب نژاد مثل سامی و غیر سامی یا آریایی و غیر آریایی و... تقسیم نمودند. 

بدتر از آن، ادیان بر حسب پیروان آن به رنگ‌های سفید، سیاه، سرخ و زرد تقسیم شدند که مورد اخیراین بدترین نوع تقسیمی است که در حوزه مطالعات بین الادیانی طرح شد یا وجود دارد. دسته بندی‌های دیگری نیز در منابع دین شناسی وجود دارد. [۱۵] 

به نظر نگارنده بهترین تقسیم در این باره تقسیم ادیان به ابراهیمی و غیر ابراهیمی است. گرچه برخی معتقدند این تقسیم دارای اشکالاتی است نظیر این که این ابراهیمی بودن یا نبودن گرچه ملاک و معیاری روشن برای سه دین اسلام، یهودیت و مسیحیت است، ولی سایر ادیان هیچ تصوری از آن ندارند. و یا این که این تقسیم به گونه ای است که مورخ از بی طرفی خارج می‌شود؛ [۱۶] اما آنچه می‌توان گفت این است که اگر هر یک از تقسیمات را به عنوان مقسم قرار دهیم از سوی مخالفان مورد نقد و اشکال قرار می‌گیرد؛ مثلاً برخی مدعی اند تقسیم ادیان به توحیدی و غیر توحیدی، درست نیست. زیرا هیچ دینی در بخش غیر توحیدی قرار نمی گیرد 

و همة ادیان به یک اعتبار، توحیدی هستند. چون هر دینی به هر حال یک مرکز ساحت قدسی دارد که دینداران آن دین به آن اعتقاد دارند و این ساحت قدسی به حکم فطرت جز یک ساحت واحد نمی تواند باشد. [۱۷] لذا به نظر می‌رسد تقسیم مورد نظر ما از اشکالات کمتری برخوردار باشد به علاوه ما برای پیگیری بحث‌های خود در آینده ناچاریم یک تقسیم را بپذیریم. لذا ادیان را تقسیم می‌کنیم به ادیان ابراهیمی که شامل یهودیت، مسیحیت و اسلام و فرقه‌های درونی آنها است و ادیان غیر ابراهیمی که شامل سایر ادیان مذکور می‌باشند. 

یادآوری 

تعبیر ادیان، تسامحی و بنابر روش متداول علم دین شناسی است، وگرنه از نظر قرآن و اسلام، دین یکی است که در طول تاریخ به تناسب نیاز بشر و اقتضای زمان در چهره شریعت‌ها ظهور پیدا کرده است. آن دین واحد که براساس فطرت انسانی است، همان اسلام است. بنابراین، مراد از ادیان، شریعت‌ها است، منتهی نه فقط شریعت‌های ابراهیمی، بلکه همة ادیان، چه ابراهیمی و توحیدی و چه غیرابراهیمی و غیرتوحیدی. همچنین مراد از ادیان، معنای عام آن است که شامل ادیان غیر الهی مانند مکاتب بشری نیز می‌شود. [۱۸] 

پس بررسی مبانی مشترک نجات بخشی به گسترة جهان انسانی برمی گردد؛ چه انسان‌های پیش از اسلام و چه پس از اسلام و چه انسان‌های ساکن در سرزمین‌های عربی و اسلامی و چه انسان‌های ساکن در باختر و خاور. 

عقیدة ظهور موعود و منجی در تاریخ ادیان، برخاسته از ضرورت نجات خواهی بوده است. بنابراین، شایسته است تا پیش از طرح آموزه‌های موعود و منجی شناسی ادیان، اندکی درباره نجات سخن گفته شود و درباره انتظار به فرجام نیک و نجات در ادیان مهم بحث شود تا روشن شود که اصل نجات خواهی و انتظار رهایی، یک اصل و امید مشترک همه ادیان بوده است. این نوشتار براساس تقسیم ادیان به ابراهیمی و غیر ابراهیمی، ایدة نجات بخشی را مورد بحث و بررسی قرار خواهد داد.

----------

[۱]: ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۵، ص۳۴۰ و ۳۳۹. 

[۲]: جان هیک، نمونه‌هایی از تعریف دین را که در گرایش‌های مختلف ارائه شده آورده است. بن گرید: کتاب فلسفه دین، ترجمه بهزاد سالکی، صص۱۶ ۱۵. 

[۳]: جوادی آملی، عبدالله، دین شناسی، ص۲۷. 

[۴]: جوادی آملی، عبدالله، انتظار بشر از دین. 

[۵]: جمعی از نویسندگان، معارف اسلامی ۲، ص۲۷. 

[۶]: مقاتلی نظیر لهوف سید بن طاووس، مقتل خوارزمی و …. 

[۷]: حمد/ آیه ۴. 

[۸]: زمر/ آیه ۱۱. 

[۹]: انفال/ آیه ۳۹. 

[۱۰]: کافرون/ آیه ۶. 

[۱۱]: آل عمران/ آیه ۱۹. 

[۱۲]: کافرون / آیه ۶. 

[۱۳]: توفیقی، حسین، ادیان بزرگ، ص۴. 

[۱۴]: قائمی نیا، علیرضا، درآمدی بر منشأ دین، ص۱۱۶. 

[۱۵]: سلیمانی اردستانی، عبدالحیم، سیری در ادیان زنده جهان، ص۲۸۲۳، توفیقی حسین، ادیان بزرگ، ص ۸ ۶، جوادی آملی، انتظار بشر از دین، ص۲۴. 

[۱۶]: سلیمانی اردستانی، پیشین، ص۲۷. 

[۱۷]: مجله هفت آسمان، شماره ۱۸، مصاحبه با آقای 

دکتر فتح الله مجتبایی، ص۲۰. 

[۱۸]: مشروح تقسیمات، ادیان و مذاهب. ر. ک: سلیمانی اردستانی، سیری در ادیان، ص ۲۸.

  In ages and ages, they have different truths, so they will have different religions, but if it is proved that man has a fixed divine nature that will not change over ages and centuries and in different climates, then

 Divide religions into primitive and advanced religions or divide them into dead religions and living religions;

 Divided according to the teachings into divine and non-divine or revelatory and non-revelatory, monotheistic and non-monotheistic;

 Religions are sometimes divided according to personality; Like the Abrahamic religions; And non-Abrahamic, of course, divided some religions into Eastern and Western religions based on different geographical areas;

 Some, such as Mirchaliadeh, have divided religion into sacred and unholy. Of course, this is not a new division; Because before Mr. Iliad, the Frenchman Durkheim also described the nature of religion as sacred

 And had interpreted the unholy. [14]

 Others, unfortunately, divided religions according to race, such as Semitic and non-Semitic, or Aryan and non-Aryan, and so on.

 Worse, religions were divided into white, black, red, and yellow according to their followers, the latter being the worst kind of division that has been or is being proposed in the field of interfaith studies. There are other categories in theological sources. [15]

 According to the author, the best division in this regard is the division of religions into Abrahamic and non-Abrahamic. Although some believe that this division has its drawbacks, such as whether it is Abrahamic or not, although it is a clear criterion for the three religions of Islam, Judaism and Christianity, other religions have no idea about it. Or that this division is such that the historian emerges from neutrality; [16] But what can be said is that if we divide each of the divisions as a divisor, it will be criticized and criticized by the opposition; For example, some claim that the division of religions into monotheistic and non-monotheistic is not correct. Because no religion is in the non-monotheistic part

 And all religions are monotheistic in one sense. Because every religion, in any case, has a center of the sacred realm that the believers of that religion believe in, and this sacred realm, by its nature, can not be but a single realm. [17] Therefore, it seems that the division we are considering has less problems. In addition, we have to accept a division in order to pursue our discussions in the future. Therefore, we divide the religions into Abrahamic religions which include Judaism, Christianity and Islam and their internal sects and non-Abrahamic religions which include other mentioned religions.

 Reminder

 The interpretation of religions is tolerant and according to the common method of theology, otherwise, according to the Qur'an and Islam, religion is one that has appeared in the face of Shari'a throughout history in accordance with human needs and the requirements of the time. The only religion based on human nature is Islam. Religions, then, refer to the Shari'a, leading not only to the Abrahamic Shari'a, but to all religions, whether Abrahamic and monotheistic, or non-Abrahamic and non-monotheistic. Religions also have a general meaning, which includes non-divine religions such as human schools. [18]

 So the study of the common principles of salvation goes back to the extent of the human world; Whether pre-Islamic or post-Islamic people, or people living in Arab and Islamic lands, or people living in the West and East.

 The idea of ​​the appearance of the promised and the savior in the history of religions has arisen from the necessity of salvation. Therefore, it is worthwhile to talk a little about salvation before discussing the promised teachings and savior of religions, and to discuss the expectation of a good end and salvation in important religions to make it clear that the principle of salvation and the expectation of deliverance are a common principle and hope. It has been all religions. This article will discuss the idea of ​​salvation based on the division of religions into Abrahamic and non-Abrahamic.

 ----------

 [1]: Ibn Manzur, Muhammad ibn Makram, Language of the Arabs, vol. 5, pp. 340 and 339.

 [2] John Hick cites examples of the definition of religion in various contexts. Ben Grade: Philosophy of Religion, translated by Behzad Saleki, pp. 16:15.

 [3]: Javadi Amoli, Abdullah, Theology, p. 27.

 [4]: Javadi Amoli, Abdullah, Human Expectation from Religion.

 [5]: A group of authors, Islamic Education 2, p. 27.

 [6]: Fighters such as Lohoff Sayyid Ibn Tawus, the murder of Kharazmi and….

 [7]: Hamad / verse 4.

 [8]: زمر / آیه ۱۱.

 [9]: Anfal / verse 39.

 [10]: Infidelity / verse 6.

 [11]: Al-Imran / verse 19.

 [12]: Infidelity / verse 6.

 [13]: Tawfiqi, Hussein, The Great Religions, p.

 [14]: Ghaemi Nia, Alireza, Introduction to the Origin of Religion, p. 116.

 [15]: Soleimani Ardestani, Abdolhaim, A Look at the Living Religions of the World, p. 2823, Tawfiqi Hussein, The Great Religions, p. 8 6, Javadi Amoli, Man's Expectation of Religion, p. 24.

 [16]: Soleimani Ardestani, the former, p. 27.

 [17]: Haft Aseman Magazine, No. 18, interview with Mr.

 Dr. Fathollah Mojtabaei, p. 20.

 [18]: Detailed divisions, religions and sects. ر. K: Soleimani Ardestani, A Look at Religions, p. 28.

اعتقاد به منجی و مصلح جهانی برای جامعة بشری سرمایه ای ارزشمند تلقی می‌شود. زیرا اگر ناامیدی و یأس در فردی زنده شود، سعادت و خوشبختی آن فرد از جهات مختلف در معرض سقوط حتمی قرار خواهد گرفت. فرد مأیوس و ناامید عنصر شکست خورده ای است که ممکن است دست به هر کاری بزند که مایة بدبختی خود و دیگران گردد. اگر جامعة انسانی مأیوس شود، نمی تواند ارزش‌ها و هنجارهای انسانی مثل عدالت اجتماعی را در میان خود زنده نگه دارد تا در پرتو آن ریشة همة ظلم‌ها و ستم ها، جنایات، نگرانی‌ها و اضطراب‌ها را از بیخ و بن برکند. همچنین انسان نمی تواند زندگی توأم با خوشبختی و آسایش را برای خود فراهم گرداند و در آن روز ممکن است به یک انتحار عمومی دست بزند. قدرت‌های بزرگ جهانی مدعی اند که در تلاش اند که صلح، آرامش و عدالت را در جهان ایجاد کنند تا در پرتو آن، زندگی بشر سامان

 یابد؛ اما متأسفانه گذشت زمان و تاریخ نشان داد که نه تنها مشکل بشر وامانده از ناکامی‌ها با این شعارها حل نشده و نتوانسته باری را از شانة بشر تیره بخت بردارد، بلکه آمارها نشان می‌دهد که افزایش جرم و جنایت‌ها و تجاوز به حقوق ملت‌ها هر روز بر نگرانی‌های بشر می‌افزاید؛ تا جایی که نزدیک است اجتماع انسانی از رسیدن به یک زندگی سالم بشری و لذت بخش و آیندة درخشان مأیوس گردد. اینجاست که اعتقاد به نجات در ادیان (منجی گرایی) به ویژه مهدویّت در اسلام که همان اعتقاد به منجی آخرالزمان است باعث می‌شود پیروان ادیان با امید و اعتقاد به پیروزی نهایی حق بر باطل، به یاری همنوعان مظلوم خود بشتابند و برای برآوردن بزرگ ترین آرزوی بشریت، یعنی حکومت دین بر سراسر هستی، دست از تلاش و کوشش بر ندارند تا وعدة الهی محقق گردد. به امید آن روز که دست ظالمین کوتاه و مستضعفان و مؤمنان وارث زمین گردند؛ «أَنَّ الارْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّالِحُونَ». [۱]

 ----------

 [۱]: انبیاء/ ۱۰۵.

Belief in a universal savior and reformer is considered a valuable asset to human society. Because if despair and despair are revived in a person, that person's happiness and bliss will be exposed to certain fall from different directions. The frustrated person is a failed element that can do anything to make themselves and others miserable. If human society becomes frustrated, it will not be able to keep human values ​​and norms such as social justice alive in order to eradicate the root of all oppression, crimes, worries and anxiety. Also, man can not provide a life of happiness and comfort for himself, and on that day he may commit a general suicide. The great world powers claim that they are trying to create peace, tranquility and justice in the world so that human life can be organized in the light of it.

 Find; But unfortunately, the passage of time and history has shown that not only has the human problem of failures not been solved by these slogans and has not been able to lift the burden from the shoulders of the unfortunate human being, but statistics show that increasing crime and violation of nations' rights Human beings add; To the extent that human society is about to despair of achieving a healthy human life and a happy and bright future. This is where the belief in salvation in religions (saviorism), especially Mahdism in Islam, which is the belief in the savior of the apocalypse, causes the followers of religions to hope for the ultimate victory of truth over falsehood, to help their oppressed fellow human beings and to fulfill the greatest wish. Humanity, that is, the rule of religion throughout the universe, does not give up trying to fulfill the divine promise. In the hope of the day when the hands of the short oppressors and the oppressed and the believers will inherit the earth; "The earth inherits the worship of the righteous." [1]

 ----------

 [1]: QURAN,ALANBIA, 105.